Vandaag hebben we de keus uit twee afstanden, we kiezen voor de langste. Dit komt neer op 669 kilometer. Wederom vroeg aan de rit, wetende dat we alles wat maar een beetje een beekje mag heten willen fotograferen. Maar hoelang we er ook over doen, voor donker thuis redden we wel. Het is hier hooguit twee uurtjes een beetje donker 's nachts. Vandaag komt het gevoel van vier jaar geleden een beetje terug, veel mooie dingen willen zien maar ondertussen angstige momenten hebben. Af en toe is er het gevoel helemaal in de middle off nowhere te zijn. Allereerst gaan we via een puinweg, 29 kilometer lang naar een indrukwekkende waterval (de Hällingsåfallet). Daar wandelen we een stuk door het bos over een pad dat leidt tussen moerassen door over een pad van dubbele balken. Als de meiden wat ver voorop komen ga ik steeds sneller lopen. Stel je voor dat er een beest is die de meiden wat wil aandoen. Ik heb altijd al gedacht zo aan mijn einde te komen. Opgegeten worden door een wild beest. Hein vraagt nog of ik alvast de sleutel wil. Stel je voor dat een beest hem wil opeten. We gaan verder richting Gäddede. Nog maar eens 20 kilometer onverhard. Dit stuk is beduidend slechter. Het lijkt hier wel Afrika. Nadat we eindelijk weer op asfalt rijden komen we tot de conclusie dat onverhard of heel slecht asfalt net veel verschil maakt. We rijden steeds dichter naar Noorwegen. Op enig moment zien we het letterlijk liggen. Ondertussen hebben we een kalksteenplateau bereikt dat hoger ligt dan de bomengrens. We zien sneeuw, veel sneeuw zelfs. Joëlle en ik kunnen het niet laten om hier even in te spelen, op sandalen welliswaar. Het is dan maar 7 graden. In de middag rijden we lapland binnen. Kaal en dor is het hier.. Het is dan weliswaar Lapland, maar geen lap te zien en ook geen rendieren. Als we Lapland weer uit zijn komen we onverwacht een hele mooie trap-waterval tegen. Goed voor een foto moment. Na een aantal slaapmomenten ondanks dat Hein met 120 Km over deze slechte wegen raast, waardoor we allemaal regelmatig ons hoofd tegen het dak stoten of het gevoel hebben een naast de weg gelegen afgrond in te duiken, komen we bij Stensele. We gaan langs de grootste houten kerk van Zweden. Hierna is het niet meer ver. We komen achter een Poolse trucker die met ruim 100 Km per uur over de wegen raast. Hein wil er langs, maar ik, geef hem aan dat het toch hard genoeg gaat. Maar goed ook, want even later vliegt hij bijna van de weg. Spoorvorming. Weer later moeten we vol in de ankers. Wegwerkzaamheden. Hier halen ze de complete rijbaan er uit en waarschuwen ze je door middel van een simpele pion te plaatsen. Nog iets later moeten we wederom vol in de remmen achter de trucker. Deze keer moeten we uitwijken voor rendieren, grote en kleintjes, witte en bruine. Ons huisje voor vannacht is super en ook de camping is oke. Straks maar weer routeplannen voor morgen en nog even lekker genieten van de rust. Zo het verhaal is klaar. Hein heeft inmiddels de koffie klaar en de meiden de afwas gedaan. De foto's zijn ge upload. Tot morgen.