De laatste van deze reis

Onze laatste dag on Auckland was er één die we besteed hebben op en langs Queen Street. Shoppen. Tussendoor proberen in te checken. Het shoppen is geslaagd en het inchecken half. Later op de luchthaven lukte het ook om Jet mee te krijgen.

En dan zijn wij net of line en net in de lucht of er slaat een stevige aardbeving toe. Wij zijn er niet door geschaadt, maar vreemd is het wel dat het gebied waar wij nog geen week geleden hebben genoten van de kronkelweggetjes en de natuur nu een noodtoestand rechtvaardigt.

Wij zijn vandaag druk met inchecken en uitchecken. China in is lastig, mar China uit is misschien nog wel lastiger. Douane waardeert het niet dat Jet mijn bagage meepakt en ze mag dan ook prompt voor een nadere inspectie. Dat vindt ze natuurlijk niet erg leuk. Misschien leert ze het af om zo te haasten bij security.

China uit willen ze niet geloven dat onze zelfcheckin boardingpasses ook echt boardingpasses zijn. Na overleg van meerdere chinese officieren komen we door. Lekker op tijd bij de gate dus kunnen we luxe zitten wachten en hier is, weliswaar met schreeuwende chinezen op de achtergrond en voorgrond, wifi.

Ik sluit af met de stelling dat het ons nog steeds goed gaat en we nog maar één vlucht te gaan hebben. Gelukkig met KLM waardoor het china gehalte iets lager zou moeten zijn, maar om ons heen is het wel alleen maar.........

Day Twelve

Een reisdag vandaag. We vertrekken deze keer definitief uit Queenstown. Christchurch is het reisdoel. Een appartement aan het strand hebben we gereserveerd. Helaas regent het de hele dag.

We verlaten Queenstown aan de kant van de Bungee. Verderop langs dezelfde weg is een nog spectaculairdere spring mogelijkheid. Helaas voor ons missen we de borden. Oftewel de borden staan er niet. Dat betekent zoveel als niks gezien dus doorgereden.

De weg kronkelt zich ondertussen over en langs de bergen. Dit duurt een paar uur voor het vlakker wordt. Na anderhalf uur rijden zijn we op een punt bij een grot meer waar we Mt Cook zouden kunnen zien als het geen regenachtige bewolkte dag was geweest.

We passeren verschillende dorpen om uiteindelijk na Fairlie een geheel ander landschap te rijgen en ellenlange rechte wegen waar je scherp moet blijven om niet vermoeid te geraken achter het stuur. Voor dat we daar aan beginnen moeten we in Fairlie nog een foto hebben van ene McKenzie die daar samen met zijn hond in brons vereeuwigd is. Wat hij gedaan heeft om dit verdient te hebben is mij geheel onbekend, maar dat zoeken we nog wel op.

Voorbij Fairlie en voor Geraldine moeten we een afslag hebben om richting Maori rotstekeningen te gaan. Ook hier herhaalt hetzelfde ritueel zich als vanochtend. Geen borden en dus geen afslag en dus geen rotstekeningen. Het boekje geeft bovendien aan dat de tekeningen voor een leek weinig interessant zijn en soms niet toegankelijk. Dat is niet aantrekkelijk om voor terug te rijden. Zeker niet als dat nog eens 30 km extra betekent.

Vlak nadat we een mega zalm gefotografeerd hebben in Rakaia gaan we over de langste vaste brug van het land om de laatste etappe richting Chirstchurch aan te vangen. AL snel bereiken we de eerste buitenwijken. Zo rijden we nog een halfuur waarbij we om het centrum heen rijden richting het strand. Daar vinden we het appartement feilloos.

Een beetje jammer is dat het achter een hek zit een hek dat dicht is en de intercom die er bij hangt wordt niet beantwoord. Dan maar bellen. En ja hoor een chinese dame antwoord en komt even later aanrennen, waarna het hek open gaat.

Inchecken en op naar appartement 8. De auto mogen we willekeurig waar neer zetten. Dat is logisch want het zijn allemaal K-plaatsen die nauwelijks toegankelijk zijn. Het appartement valt niet tegen. De kookmogelijkheden wel. Dan maar een restaurant. Amber googlet ‘Diner with Gaz’. De menukaart laat veel vis zien en de rpijzen zijn stevig. Daar hebben we vandaag geen zin in. Grappig is dat we de straat herkennen van de tramrit eerder. Een volgende poging bij een containerrestaurant, maar daar mag ik op de geheel lege parkeerplaats niet de auto plaatsen. Dan maar weer verder. Het menu sprak overigens ook niet aan.

Uiteindelijk belanden we bij MacDonalds, want de tweede eis is WiFi. Dan weer terug om in het Motel een fles wijn te legen en daarna te slapen. Voor ons alvast welterusten voor jullie werk ze en tot morgen.

Day Eleven

Vanuit Te Anau Downs vertrekken we redelijk op tijd naar Milford Sounds. Amber rijdt ons keurig naar de eerste stop. Mirror Lakes. Een smalle strook meertjes vlak langs de weg waar je omdat het in de schaduw ligt de zonverlichte bergtoppen van de overklant geweldig in kunt zien. De watertjes doen hun naam eer aan.

We maken nog enkele sanitaire stops (ochtendblaas) en genieten vooral van de bergen waartussen, waarover en waarlangs we rijden. Vooral de enkele richting stukken zijn verrassend om nog maar te zwijgen over de stroken waar je nie mag stoppen vanweg lawinegevaar of vallende stenen. Maar de rit alleen is een bezoek aan Milford Sounds meer dan waard.

Bij Milford aangekomen is er eigenlijik maar één mogelijkheid en dat is de parkeerplaats op. daarna ruim 300 meter lopen en je komt in een modern en effectief ingericht Visitor Centre. Aan de andere kant van het gebowu liggen de schepen aan de steigers. Wij zijn lekker op tijd en dus is de boot nog met zijn tochtje bezig.

Keurig op tijd komt de Jucy Cruise er aan. De boot heet Maiden of Milford. Aan boord kun je een hapje kopen of een koffie variant. De thee is gratis, wat de chinezen die uiteraard ook weer in ruime aantallen aanwezig zijn goed past.

Na vertrek uit de haven blijkt dat we een fotografen echtpaar aan boord hebben. Zij met te veel scheuren in haar broekspijpen en te fout roze haar en hij met een foute omvag en een verkeerde baard, wat ons betreft. Ze hebben 2 megacamera's mee en een klein modern ding die hij op zijn telefoon aansluit om vanuit allerlei hoeken de boot in beeld te brengen. Ook heeft hij een drone bij zich die hij, als we bij een waterval (gebeurt 2 maal) halt houden op letterlijk meters afstand van de kant, de lucht in doet voor opnames van bovenaf. we hebben er geen last van, maar een risico vinden we het wel dat ding dat tussen ons en direct achter op het dek moet landen.

Bij de tweede waterval waarschuwt de kapitein voor vocht. Even later wordt je als je buiten bent letterlijk ondergesproied door de waterval. Amber is stoer en blijft er bij staan, Jet iets minder, die schiet een dek lager net als vrijwel de gehele bemensing van de boot.

De twee uur, die we op het water zijn geweest, vliegen voorbij en voor we er erg in hebben beginnen we aan de rit terug naar Queenstown. Wederom is het genieten. In Te Anau even tanken en een ijsje scoren om de route daarna snel weer te vervolgen.

We bereiken Queenstown net voor zevenen. We zitten in dezelfde accommodatie, maar deze keer in gebouw S, kamer 37. Een licht moderner gebouw waarvan alleen de kamerdeur niet op slot wil. Nadat we onze spullen op de kamer hebben gedropt vertrekken we richting Ferg voor wederom, zo hopen we, een heerlijke burger. Deze keer To Go.

De dames hebben honger, want hebben beide een hele burger besteld. In het huisje blijkt dat de dames hun ogen groter waren dan hun maag en de boeren van de cola of L&P zijn dan ook niet van de lucht, maar desondanks gaan halve burgers de vuilnisbak in. Maar lekker zat zijn we wel.

Het lijkt er op dat Amber zometeen nog even op stap gaat. Een klasgenootje zit in Queenstown en de dames willen even wat samen drinken. Het toeval wil dat dit klasgenootje afhankelijk van interpretatie van familiebanden en relaties via een redelijk korte lijn ook nog in de familie zit of er dicht bij zit. Mirjam is net als Amber een nichtje van Erik. Ja ook aan deze kant van de aardbol blijkt de wereld erg klein.

Ik ga uitbuiken en stop daarom met bloggen. Hopelijk tot morgen vanuit Christchurch.

Day Ten

Queenstown, leuke stad maar even leuk om er weer weg te gaan. We komen er immers nog weer en daarna hebben we nog veel tijd om er aan terug te denken. We vertrekken richting bungy. AJ Hacket Bungy experience is ons reisdoel vanochtend. Daar springen ze vanaf een hangbrug naar beneden, Schijnt spectaculair te zijn en moeten we dus gezien hebben.

Onderweg nog even snel boodschappen doen. De New World heeft zelf een Dutch schap ingericht met drop, beschuit, stroopwafels en speculaasjes. Na een uurtje komen we aan bij het Bungy verhaal. Een leuk ingericht complex waar je ook als toeschouwer niets van de lol hoeft te missen en een goed uitzicht hebt vanaf een daartoe aangelegd dek. Je kunt de brug ook overlopen. Dat geeft een zicht op de springers, maar ook op de toeschouwers op het dek. Leuk, maar niks voor ons. Dat Bungee springen.

Na de Bungee gaan we naar Arrowtown. Een oud mijnstadje waar de winkelstraat nog in de traditie van 1800 ev is gehouden. Ziet er goed uit en geeft een leuke sfeer.

Na Arrowtown rijden we terug naar Queenstown om de rit naar Te Anau Downs aan te vangen. Dat is een reservaat 20 km voorbij Te Anau en ligt aan de weg naar Milfords Sound waar we een cruise door het Fjordenlandschap gaan maken.

Het is een heel eind rijden en dat is dan ook wat we vandaag veel doen. Rijden. Soms op ellenlange saaie stukken. Daarbij is het landschap constant mooi, maar achter het stuur heb je daar niet zo heel veel aan.

We bereiken Te Anau Downs net voor zessen en gaan inchecken. Voor de receptie is er toch Wifi. In ons verblijf echter niet. Als de spullen op de kamer staan gaan we veen beneden bij het meer kijken, maar vanaf een visplek, want meer is het niet, valt daar niet echt wat te doen. We besluiten terug te rijden naar Te Anau om daar bij een Italiaan te eten. Ze noemen hem Roberto, maar op zijn borst prijkt een kaart met de naam Keith. Het voedsel is goed, maar nou ook weer niet zo goed dat er een ruime tip aan zit te komen.

Na goed gegeten te hebben gaan we terug naar het Backpackers-motel om de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen te horen. Het lijkt er warempel op dat de Amerikanen ons weer eens stevig verrassen met een bizarre uitslag. De zin om uitgebreidt te bloggen gaat er op de een of andere manier een beetje af door dit bizarre wereldnieuws.

Day Nine

Na Makarora heb je het idee dat er toch nog iets is zonder internet en mobiele telefonie. Zelfs Amber met haar NZ abonnement is meer dan 24 uur afgelsoten van het echte leven. Geen service zegt het ding.

Na ons voedsel van gisteren zij we erg vroeg ons bed op gaan zoeken en vanmorgen slaan we het ontbijt over. De tent is nog dicht als we gaan rijden. Na ongeveer anderhalf uur bereiken we het eerste echte dorp en warempel daar is in een General Store een zeer geod ontbijt te koop. Dat gaat er goed in. Ook de koffie is hier best te pruimen en...... We hebben service. Al snel komen sms'jes van verontruste thuisblijvers binnen die zich afvoregen waar we uithingen. Nou wij waren door gebrek aan civilisatie van de wereld afgesneden.

De reis brnegt ons vandaag naar Wanaka, waar we in The Puzzling World wen doolhof ontcijferen en een wereld van ilussies bezoeken. Erg leuk om ook het personeel hier actief te zien. Ze hebben op 1 na allemaal een handicap die menigeen van het normaal functioneren zou afhouden, maar hier runnen ze de hele tent.

Na Puzzling World gaan we in het dorp de lokale supermarkt verkennen. New World is hier gelukkig belend. Een grote supermarkt waar wel alles gewoon te koop is. Dus worden de voorraden aangevuld en kunnen we weer door. Na een tocht over de Southern Alps via het Crown gebergte dalen we af via de ene haarspeldbocht na de andere. Waren we gestegen tot ruim 1100 meter is het nu in enkele kilometers terug naar 450 meter.

We bereiken Queenstown net na de middag. Inchecken danmaar. De verwachte luxe is het helaas niet. Wle internet, maar een gezamenlijke sanitairvoorziening. Wle goed maar gezamenlijk. en een gezamenlijke keuken en living zijn wij niet echt van. Maar gelukkig allemaal in hetzelfde gebouw als de slaapkamer waardoor het comfort een stuk beter is dan dat spul van gisteren.

Na de meeste spullen in de kamer te hebben gelost gaan we naar de stad. OM precieser te zijn naar The Gondola's. Er komt net een aprkeerplek vijr waar we snel gaan staan. Dan naar binnen. De meneer achter de kassa gniffelt als hij ons ziet overleggen over wt we willen. 1 luge ritje pp of toch 3. Amber gaat voor de Family-offer. Helaas Amber, daar ben je te oud voor (tot 14). Dan maar 2 stuks 2 ritjes en 1 van 3. Uiteindelijk zegt de man dat neimand een enkel ritje koopt en dat 2 ritjes echt te weinig zijn. Dan maar 3 voor allemaal.

Met de gondel stijgen we naar bijna 800 meter hoogte. Daar mogen we een helm op om vervolgens met een skilift nog een 100 meter hoger uit te komen. Daar krijgen we eerst instructie over de werking van de skelter en dan gaan we.

Hier en daar dalen we met ware doodsverachting af en passeren we elkaar op miraculeuse wijze. Jet toont zich een ware coureur door net als Vettel een Maxje uit te voeren. Ze heeft niet echt door aan welk gevaar ze zich hier blootstelt. Het in de bocht hangen helpt Hein in de derde omloop aan een zinderende snelheid waarmee hij met gemak AMber voorbij stuift om zich even later zonder enige vorm van zelfprotectie in een afdaling te storten. Als dat fout gaat is het ook echt fout denkt Jet. Even later wact hij keurig voor de foto. Maar Jet denkt, dit is mijn kans en vervolgt ze haar blokkade acties. Schijnbaar telt het vooraan willen rijden meer dan de snelheid van de rest.

Na dit leuke event nemen we een bakje in het restaurant en heeft Amber haar skelterfoto in de tas. WimLex en Max zijn inmiddels ook in het land aangekomen. Zij zijn nu in Christchurch en zullen ook wel even onder indruk van de verwoesting zijn.

Wij gaan op zoek naar DE Bungy brug van het land. Maar dat is best lastig zonder goed adres. Na een tochtje van circa een uur belsuiten we dan maar naar Fergburgers te gaan voor een hapje. Die brug zoeken we morgen wel op. Inmiddels schemert het en wordt er toch niet meer gesprongen.

Bij Fergburgers schijn je de beste burgers ter wereld te kunnen eten. De rij staat er vaak meterslang op de stoep. De tent is 21 uur per dag open en constant druk. Wij hebben blijkbaar geluk. De rij reikt net tot aan de stoep. En ongeveer 30 minuten nadat we in de rij gingen staan staat het voedsel voor onze neus. Hein een Big Al, maar dan zonder ei en de dames elk een half Tropical Swine. Met friet uiteraard en een colaatje. De productie gaat hier in een soort van lopende band vorm. Burger op de grill, daarna kaas en spek er op. Een andere lijn bereidt het brood voor en de sla en de saus etc etc dan kmot de briegr erbij, papiertje er om en klaar is de burger. Zeker 8 man zijn hier bezig om constant in een enorm tempo biurgers te maken.

Het smaakt bijzonder goed en is niet eens overdreven vet. Een burger bij de MAc is minder lekker en vetter om maar niet over de BurgerKing te spreken. We gaan terug naar Pine Wood Lodge en zoeken onze kamer op. Een gesprek met Tara en haar vader is best gezellig. Ze zijn ook een rondje New Zealand aan het doen. Waarna zij in Auckland wil gaan werken voor een half jaar.

Hein gaat nog een sigaar roken en dan gaan we maar weer eens onder zeil. Ondertussen niet om te slapen maar om onze terug gevonden electronische snelweg te verkennen en de schade van een dagje zonder in te halen.

Eight' day

Maandag 7 november.

We vertrekken op een redelijk tijdstip uit Frans Jozef. We gaan eerst de gletsjer bekijken voor we echt weer op reis gaan. Hein was er al geweest dus rijdt hij er feilloos naar toe. Als hij begint over een ravijn waar we vanwege wegwerkzaamheden vlak langs moeten, slaat bij Jet de eerste schrik al weer om het hart. Gelukkig valt het mee, want de diepte is slechts enkele meters en de werkers zijn tussen ons en de diepte aan het werk.

Op de parkeerplaats bij de gletsjer weten we dat onze wegen zich scheiden. De dames willen helemaal naar de gletsjer, terwijl Hein genoegen neemt met een fraaie blik. Hij slaagt er in een paar foto’s te schieten waar volgens de kledingkleuren de dames ook op moeten staan.

Als uiteindelijk ook de dames terug bij de auto zijn gaat de reis verder naar Makarora. Onderweg komen we langs Haast en verder langs vele watervallen, meer kleine dan grote. Een leuke avond zonder welke geneugten van het moderne leven dan ook staat voor ons in het verschiet.

De weg, State Highway no. 6, ofwel de Haast Highway strekt zich voor ons uit, als er tenminste niet een berg voor zit. Na een leuke rit komen we bij de kust bij Bruce Bay. Stevige golven op een grindstrand, waar heel veel wrakhout te vinden is. Een kilometer verder, bijna centraal op het Bruce Bay staat een kraam voor koffie to Go. We kopen deze om daarna onder het genot van een flat white onze reis te vervolgen.

SH6 brengt ons even later bij Haast. Voordat we de stad inrijden eerst even een foto schieten van de 750 m lange brug die hier over de rivier steekt. Ook dit is een One Lane Bridge, de langste van New Zealand.

Bij het Visitor Centre gaan de dames naar binnen en komen ze even later weer terug bij de auto met info waar we vooral nog even moeten stoppen. Aangezien het de verwachting is dat we vanavond niet in de buurt van een supermarkt zitten gaan we hier nog maar even naar de Haast Supermarket. Deze heeft vandaag geen brood en ook geen fanta. Daardoor blijven de boodschappen beperkt tot chips, cola en water. We gaan het beleven.

Nog 65 km dan nemen we de Haast Pass. Dit laagste punt van de Southern Alps waar de Sh6 deze alpen kruist, bereik je na een ellenlange tocht over de SH6. Hij gaat met vele bochten en hobbels zo ongeveer over en langs elke berg die deze keten lijkt te hebben. Als je er van houdt heb je vele mooie vergezichten op met sneeuw bedekte bergtoppen en talloze kreken en watervallen. We bezoeken meerdere. Deze liggen allemaal op steenworp afstand van de snelweg. Logisch want de snelweg volgt vele kilometers de Haast rivier die zich al kronkelend door het fraaie landschap kronkelt.

Jet begint ineens te vragen of we wat verder op de weg bij de middenstreep kunnen rijden. Ze verschuift zelf al op haar stoel richting midden van de auto. Er blijkt een afgrond naast de weg te zitten die ze erg diep vindt en ze mist de vangrails. Ze is van mening dat de Kiwi’s deze wel even speciaal voor haar hadden mogen plaatsen. Als even later de weg iets zakt terwijl de rivier omhoog komt kijkt ze verbaasd naar het geringe hoogteverschil naast haar.

We hebben nog 3 doelen vandaag. Thunder Creek Falls, Blue Pool Walk en Makarora. Thunder Creek Falls klinkt mooier dan de natuur ons laat zien en bij de Blue Pools laat Hein het schieten. Het rolstoelgeschikte pad is inderdaad geschikt voor rolstoelers, maar dan in één richting en nooit weer terug. Bij de auto stikt het inmiddels van de vliegjes die erg dol zijn op zijn bloed. Hopelijk bij gebrek aan alternatieven, want anders belooft dat nog wat voor vanavond. We zijn namelijk helemaal niet ver van Makarora meer verwijderd. Veel sneller dan verwacht komen ook de dames terug. Het bleek geen 30 minuten heen te zijn, maar 30 minuten return. Het hangbruggetje was leuk maar het water niet spectaculair. Gelukkig is het erg fraai weer wat eigenlijk alles goed maakt.

Nog een kwartiertje onder de zon en we bereiken Makarora. De receptie is dicht en we mogen inchecken bij de bar. De jongeman is uiterst vriendelijk en vraagt seventy bucks, waarop Jet me verbaasd aankijkt en vraagt wat hij wil. Even later rekent ze de $70 af en krijgen we een toelichting waar we moeten zijn. Het huisje zit op ongeveer het einde van het park. De douche, het toilet en de keuken zitten op loopafstand van het huisje. De man wenst ons een goed verblijf en verwijst naar de restauratie mogelijkheden die ze hier hebben. De beperkte keuken is open van 5.30 pm tot 20.30 pm.

We rijden naar het huisje. Het is een door Amber gehoopt blauw exemplaar met 4 bedden en 2 stoelen. Waarop Amber voorstelt om ons dan maar te gaan bezatten. Er is hier immers niks te doen en te beleven. Zonder internet kunnen we tegenwoordig niet veel meer.

Day Seven, Trans Alpine Train powered by Kiwi Rail

Vandaag steken we het eiland over met de Trans Alpine trein. Om 6 uur loopt de wekker af. We maken ons klaar en zijn voor 7 uur gereed voor vertrek. Het enige wat we niet weten is waar we de sleutel moeten laten. Uiteindelijk kiezen we er voor deze op de tafel in de kamer te laten.

De taxi is precies op tijd en brengt ons keurig op tijd op het station van Christchurch. We kunnen meteen inchecken bij Kiwi Rail. De dame achter de balie is blij dat we haar Nederlandse accent niet herkennen en vindt het ook leuk dat ze even Nederlands kan praten. Amber krijgt een reprint van haar boarding pass. Kan ze het origineel voor het plakboek bewaren. Niet veel later komt de trein er ook aan en kunnen we aan boord.

De koffer gaat helemaal achterin. Wij in de cabine er voor. Rij 15 C en D en rij 16 D blijken 3 stoelen aan 1 tafel te zijn. Lekker op ons zelf. Naast ons een Engelstalig stel dames en daar tegenover een jong chinees koppel.

De trein wordt meer en meer gevuld, maar het lijkt wel of onze wagon leeg blijft. Totdat even later een nieuw nest chinezen is aangeboord. Dan stroomt de cabine snel vol. De rust is ook meteen weg, want de enen chinees overschreeuwt de andere. En omdat ze dat alle 30 doen gaat het volume sterk omhoog. Zo hoog dat we de chauffeur al bijna niet verstaan, terwijl deze via de geluidsinstallatie spreekt.

We vertrekken precies op tijd. Terwijl de trein het eerst egale landschap doorsnijdt, kun je via de beschikbaar gestelde koptelefoon luisteren naar een vriendelijke dame die in het engel het nodige over de omgeving waar we rijden vertelt. De ene Engelsman na de ander komt langs en heeft hier iets uitgevreten of anderen iets laten uitvreten. Als beloning is vrijwel altijd een dorp, berg, tunnel of rivier naar ze vernoemd. Arthur, Arnold, Dobson, en nog meer van dat soort het gaat maar door. Ondertussen is het landschap nog steeds val maar gaan we wel keihard de hoogte in. De Chinezen weten niet hoe snel ze moeten knippen als er een rivier te zien is. De lachers maken erg veel lawaai als er dan ineens een tunnel het uitzicht wegneemt en de fotograaf in spe te kijk staat. Dat gebeurt vervolgens, oh wat leuk, bij iedere tunnel. We nemen er vandaag zeker 10. De chinezen blijven knippen en dus ook lachen bij iedere tunnel die we tegenkomen.

Ongeveer halverwege in elk geval p het hoogste punt van de reis ligt een halte. De locatie waar we zijn heet Arthurs Pass. Genaamd naar Arthur Dobson die in opdracht van de provincie Canterbury de weg van Christchurch naar Greymouth aan de West Coast moest verkennen en daarna de treinverbinding moest ontwerpen. Even een rookpauze kan hier, want we mogen ook even van boord.

Na de korte pauze vertrekt de trein zonder het nest chinezen en is de rust in onze wagon weergekeerd. De bergen zijn mooi en de rivieren zijn prachtig. De ene nog mooier en breder dan de ander. Wat vooral opvalt is de grote hoeveelheid grijs gesteente waaruit eigenlijk de hele rivierbedding bestaat.

Keurig op tijd komen we aan in Greymouth. Waar Henriët haar gebruikelijke discussie met de autoverhuurder begint. Als we terug zijn nog maar eens nader met Auto Rent in gesprek over wat we nou wel en wat we nou niet inclusief hadden. Deze keer hebben we een Nissan Qasqhai. Er zitten alleen meer krassen op dan de dame ons gemeld had. Dat moet er nog maar ff bij, anders betalen wij die straks nog.

De navigatie, bijgeboekt en bij reservering betaald is nog eens betaald bij het afhalen en werkt, tot overmaat van ramp, ook nog eens niet geweldig. Hij stuurt ons binnen een kilometer al de verkeerde kant op en er gaat geen lampje ter alarmering branden. Als we eenmaal op de goede weg zijn, begint het echter te regenen. Daardoor slaan we een bezoek aan het strand langs de Tasman zee nog maar even over.

Er komen meer en meer plassen op de weg te staan. En iets over de helft van de rit staat zelfs de gehele weg eronder. Dat is wel bijzonder. Maken wij in elk geval niet zo heel vaak mee. Bij een recreatieparkeerplaats kunnen even een plaspauze houden en kan de bus die ons lijkt op te houden even rustig verder toeren. Die komen we later nog weer tegen. Na het plassen denken we een kiwi te zien. Amber is helemaal enthousiast er over.

De vogel die we later op een andere parkeerplaats zien en die zich laat fotograferen is misschien een kiwi, maar de dames twijfelen. Het beest is alleen van 1 voet alle onderdelen kwijt waardoor ze op deze plaats zich waarschijnlijk door de toeristen laat voeden.

Na een fotomoment met de vogel en bij het meer rijden we weer door. Nog ruim 30 km en dan zij we er. Het motel is snel gevonden. Er tegenover zijn hot pools. De dames gaan badderen en Hein mag op boodschap. Kan hij meteen de restaurantjes bekijken en een goed adres voor straks uitzoeken.

Nadat de dames genoten hebben van de pool en de boodschappen het aanrecht bereikt hebben gaan we bij de buren eten. Met het buikje heerlijk gevuld kunnen we vast heerlijk slapen hier in Franz Josef.

Christchurch en Kaikoura

Gisteren niet geblogd. We zijn in de ochtend vertrokken naar de luchthaven. Met de Yellow Line waren we er best snel. De bus was goed gevuld.

Inchecken ging niet helemaal goed. De printer wilde geen ticket voor Amber printen. Dan nog maar een keer om uiteindelijk na de derde poging en assistentie met voor elk 2 of 3 boarding passes te eindigen.

Aangezien we maar 20 kilogram in de koffer mogen hebben, is deze keer de handbagage erg zwaar. Een laat dat nou net datgene zijn waarvan de omroeper op de luchthaven laat weten dat meer dan 7 kilogram p.p. niet geaccepteerd wordt. Ze hebben er daarom bij het inchecken speciale weegschalen voor neergezet. Wij herverdelen nog maar iets en stappen daarna naar de band waar we de koffer, zelf gelabeld en wel, op de band dumpen. Gelukkig gaan er geen alarmbellen.

Dan maar door naar de gate. Eerst nog even door de röntgen. Gaat prima. Zelfs drinken mag mee aan boord. De vlucht verloopt voorspoedig. Alleen Amber staat doodsangsten uit na haar eerdere minder goede vluchtervaringen. Naarmate we dichter bij Christchurch komen breekt het wolkendek open en hebben de dames die bij het raam zitten, een mooi zicht op het landschap. Ze schieten leuke plaatjes en Amber heeft er afleiding aan. Ze is er beroerd van. Haar koffie en koekje en later ook het snoepje slaat ze over.

De landing verloopt ook goed. De koffer is er snel en de controle daarna stelt letterlijk geen zak voor. Dus een auto huren dan maar. De gereserveerde en al betaalde auto krijgen we niet zomaar mee. Eerst moet er bijbetaald worden. Vervolgens krijgen we een heel verhaal over wat het wel allemaal niet gaat kosten als we een probleem hebben of ons niet aan de regels houden. Bij schade moeten we ondanks all-in dekking er mee rekening houden dat wij de rekening krijgen en dan moeten wij maar zien hoe we het van de verzekering terug krijgen. Het stoom komt bij Jet zo onderhand wel uit de oren.

Dan moeten de dames ook nog maar zien dat ze Hein te pakken krijgen. Die is weer eens aan de sigaar. Als hij niet snel komt dan is hij de sigaar. Bij de auto aangekomen blijkt dit een Toyota Rav 4 met slechts 918 km op de teller. Da’s de moeite waard.

De auto brengt ons feilloos met Hein achter het stuur naar de stad (dit zegt Hein over zichzelf ;). Hij mag eigenlijk niet rijden (rijbewijs gestolen weet je nog wel) en Amber mag ook niet rijden want die is nog geen 25. Iedere verhuurder heeft zijn eigen rules hier. De weg naar het centrum is een trieste. De sporen van de quake zijn al zichtbaar. Als je echter daarna in het hartje van de stad staat, alhoewel dit was het hart van de stad, springen zelfs bij ons de tranen bijna in de ogen.

Bijna geen gebouw is nog in gebruik. Leeg, verlaten en onbewoonbaar verklaard of het is tegen de vlakte gegooid vanwege gevaar voor instorting. Een enkel gebouw wordt ondersteund en nog minder staan nog rechtop. Hier word je echt stil van. Als je erover na denkt dat je in je eigen stad of dorp, van de een op de andere dag ineens het hele centrum kwijt bent en nu ruim 5 jaar later is dat nog steeds het geval dan voel je je niet meer thuis. Weliswaar is gelukkig de wederopbouw volop in gang maar het blijft heel erg.

Bij Cathedral Square nemen we de historische tram. Vanuit de tram krijgen we een goed beeld van het centrum en tegelijkertijd ook een toelichting van de chauffeurs. Het hop on hop off principe is ook op de tram van toepassing. We stappen uit bij Re-start. Een verzameling winkeltjes die in zeecontainers gevestigd zijn.

We gaan ook langs het Transitional Cathedral ook wel Cardboard Cathedral genoemd. En langs de 185 Chairs. Allemaal wit en staand op 185 m2 grond. Als tijdelijk monument ter herdenking van de slachtoffers. Tijdelijk, want het hele leven is tijdelijk.

Volgens een chauffeur van de tram hebben ze hier de afgelopen jaren 73 serieuze bevingen gehad en meer dan 5000 naschokken.

Amber gaat koken. We eten spaghetti met spinazie, spek en uien. Het smaakt goed. Beter dan ik (Hein) verwacht had. Na het eten gaan we vroeg naar bed. Morgen weer vroeg op. We hebben een date met een whale. Naar later zal blijken een sperm whale. Amber slaapt bij Jet in het grote bed en Hein gaat op de slaapbank.

Vandaag gaan we naar Kaikoura. We hebben tickets voor een Whale Watch tocht. Na een rit van een paar uur zijn we keurig op tijd. We kunnen nog even de giftshop door en nog een kop koffie scoren. Amber koopt een mooi soft shell vest met Maori-tekens er op. Haar jas brengt ze nog terug naar de auto. Bij het inchecken krijgen we 3 boardingpasses en een refundticket. 80% refund als we geen Whales zien. Dan moeten we verplicht een veiligheidsfilmpje bekijken voordat we naar de bus mogen.

Na een bustochtje van een kwartier mogen we van busdriver Willie aan boord. Mooie bootjes zijn het met luxe stoelen. Met zwemvest onder de stoel. Dan gaan we op pad. De boot is volgeboekt. En met 47 gasten en 7 bemanningsleden is het gelukkig nog goed te doen. Zelfs als we allemaal naar buiten gaan past het goed. Laat die Whale maar komen.

De omroeper Jimmie doet erg zijn best om een goed verhaal te houden, maar zijn opmerking dat er gisteren welgeteld 1 mannelijke Sperm Whale gezien is, maakt mij er niet gerust op. Temeer daar hij even later vertelt dat de vrouwelijke versie rond de evenaar in warmer water blijft terwijl de mannetjes rond hun 14 naar Nieuw-Zeeland komen om zich daar helemaal te barsten te vreten en daarna rond hun 40 terug te keren voor een goede vrijpartij.

Om het kwartier stopt de kapitein en gaat hij met een richtmicrofoon luisteren of hij Whales kan horen. Gelukkig is de zee redelijk kalm en hebben we geen last van zeeziekte. Na bijna 2 uur krijgen we te horen dat het er niet goed uit ziet. Dat hadden we al door. Zelfs de radio laat duidelijk andere boten horen die allen niks gezien hebben. Ook het vliegtuig dat meezoekt kan niks vinden. Nog 1 stop en dan……

Die Sperm Whale, hoe onaantrekkelijk dan ook, laat ons een blauwtje lopen. Die date hadden wij wel, maar hij blijkbaar niet. Erg jammer. Na een terugtocht van ruim 3 kwartier mogen we weer met de bus terug naar het station en kunnen we naar huis. Al rijdend langs de kust denken we even later alsnog een Whale te zien. Dat blijkt na een paar minuten echter nog steeds dezelfde vorm te hebben en moet dus wel een rots zijn.

Dan begint tot overmaat van ramp de auto ook nog eens pieptonen te laten horen even later gevolgd door nog meer pieptonen. Amber zet de auto aan de kant en op advies van Hein doet ze hem uit en weer aan. Het is warempel net een computer. Hij doet het weer.

Ondertussen zijn we na een paar stops zover gevorderd dat we geen tijd meer hebben om nog naar het zuidelijke deel van Christchurch te gaan. De kust daar laten we maar achterwege. Na een stop bij Countdown gaan we naar het Southern Comfort hotel. Amber gaat koken en wij brengen de auto weg.

Op de parking bij de Airport komen we er achter dat we nog moeten tanken. Dan maar weer op pad. Enkele rondjes op de airport leiden ons uiteindelijk naar een pomp. En daarna maar weer terug naar de parking. De auto inleveren gaat makkelijk. Sleutel afgeven aan een vriendelijke jongeman die slechts de km-stand wil weten. We hebben voor onze zekerheid de auto van binnen en van buiten gefotografeerd.

Dan op de bus naar het hotel terug. De paarse bus wil ons niet mee. Gaat niet naar Bealy Ave. We moeten de 29. Deze laat even op zich wachten, maar ondertussen kunnen we zien hoe een A380 van Emirates terug geduwd wordt en vertrekt. Als de bus er is treffen we een vriendelijke chauffeur die ons $17 vraagt, maar wel beloofd dat hij zorgt dat we op de goede plek uit kunnen stappen. Bij het hotel is Amber al aan het koken. Een prutje met ui, champignons, paprika, courgette en aardappelen met een broodje hamburger. Een mexicaanse burger om precies te zijn. Erg lekker. Nu dit verhaal nog ff afronden en dan weer slapen. Morgen is om 7:00 am de taxi door Amber besteld en moeten we naar het station om het eiland over te steken. TranzAlpine Rails here we come.