We zijn vroeg klaar. De meiden douchen nog nadat de tassen al klaar zijn. We wachten met inpakken tot echt alles klaarstaat. Dat moet wel om nog wat bloed over te hebben voor de rest van de dag. Man man wat een vliegen. Om twintig minuten voor 9 rijden we weg. Ruim 400 Km voor de boeg. Na een paar honderd meter komen we de eerste rendieren tegen. Weer iets verder komen we een hele grote kudde tegen. Stoppen en fotograveren dus. Even verderop komen we de campinghouder tegen. We stoppen nog even om gedag te zeggen. Hij praat over een puncture. GelukkIg een band van hem die lek is. Dan gaan we door. Nog 400 Km zoals gezegd. Vlak voor Jokkmokk passeren we de poolcirkel. Deze denkbeeldig lijn krijgt ter plaatse vorm door een restaurant, een bord, een monument en enkele witte keien die opvallen in het verder typisch Zweedse landschap. Daarna komen we in Jokkmokk. Eerst even boodschappen doen en dan naar het museum. Een schitterend museum. Echt de moeite waard. Meer dan een uur vertoeven we er. We sluiten af met de giftshop. Éénmaal weer bij de auto ontdekt Amber dat we gratis wifi hebben. Snel de weblog en foto's bijwerken. Na 10 minuten is het vrije wifi verdwenen. We kunnen weer verder. Amber heeft even met Anouk kunnen Whatsappen en kan er weer tegen. Een heel stuk verder komen we bij Porjus. Daar is een oude krachtcentrale opengesteld voor publiek. Wederom zijn we te gast bij Vättenfall. We volgen de rondleiding van Marga. Ze doet erg haar best om duidelijk te zijn, maar haar sterke Zweedse accent doet het Engels heel moeilijk klinken. We dalen 50 meter met de lift naar de turbines. Eén is opengewerkt en kunnen we dus helemaal goed bekijken. Na het verhaal vraagt onze gids of we liever de trap terug nemen. Als we weer bven zijn is de rndleiding klaar en zegt ze dat ze dit een leuke rondleiding vond. Veel leuker dan als ze haar verhaal houdt zonder gasten.Om 13.30 uur kunnen we weer rijden. Net buiten Porjus worden we opgehouden door een groot transport. Stapvoets leggen we enkele kilometers af. We hebben nog 300 Km te gaan dus dit moet niet te lang duren. De rest van de rit trekt Hein in één stuk door. Onderweg komen we weer veel gaten, kuilen en hobbels tegen. Volgens de reisgids zijn het Hooofdwegen en B-wegen die we tegenkomen, maar volgens ons zijn en blijven het kutwegen. Éénmaal in Finland komen we meteen in een dorpje terecht, daar is het nog erger, maar liefst 3 lagen asfalt zijn er uit de weg verdwenen, maar niet repareren hoor. Gelukkig zijn de wegen buiten de kom hier wel beter. We zijn gestopt met het tellen en fotograveren van de rendieren. We zien er teveel, maar hier in Finland zijn de geweien wel groter lijkt het ons toe. Dan komen we in Muonio. De camping ligt er goed en netjes bij, dicht tegen de rivier. Vanuit het huisje is het nog geen 10 meter of de rivier stroomt er langs. Helaas hebben we geen visgereedschap meegenomen. We hebben vrij wifi, maar een slecht bereik. De buren zijn er ook weer. Ze reizen de rest van de tocht met ons mee. Wel rijden we afzonderlijk, maar op de campings gaan we hen steeds tegenkomen. Zj maken de meiden lekker door kver uit eten te praten. Nu willen wij dat ook. Na de auto uit te pakken gaan we naar het restaurant. We willen ons blog toch nog bijwerken dus dat kan mooi even voor het eten. Het eten komt echter al sneller dan gedacht en dus schrijven we dit verhaal maar om het eten heen. Ik waag me aan de rendierkebab, terwijl Hein en de kids een Schnitzel bestellen bij de Belgische ober. Het rendier vlees is zacht, mals en kruidig. De buren bestellen het nadat ze van me geproefd hebben ook. Het is alleen wel erg veel. Joëlle wil perse een toetje. Amber en ik bestellen net als haar een ijsje. Hein vraagt de ober of de kaart ook nog een typisch Fins toetje heeft. Dat is niet zo. Hij vraagt daarna aan de ober of de kok misschien iets kan maken. Dat blijkt te kunnen, want hij brengt net een lepel voor de ijseters, maar Hein krijgt er ook een vork en een mes bij. De foto's staan inmiddels op het net. Het toetje blijkt een plak kaas net kauwgom met daarover een heerlijke saus.