Vanmorgen wederom vroeg vertrokken. Om 8 uur aan de rit. We hebben gekozen vandaag een rondrit van 600 km te maken. Even naar de Trollstigen en de Geirangerfjord. De navigatie leidt ons binnen 2 uur via een puinweg. Hein staat weer in de rallystand en scheurt wederom onverantwoord hard over deze wegen. Gelukkig duurt dit slechts een klein half uur en dan komen we weer op gewoon asfalt terecht. De navigatie wil ons heel lang over een andere route hebben. Dus navigeer ik heel lang zelf. 

Rond half twaalf arriveren we in Andalnes. Bij een tank ga ik uiteraard even plassen en kopen we koffie en een broodje. Het is dan nog maar een klein stukje naar de Trollstigen. Vlak voor we er zijn zien we een mooie stroomversnelling. Hein parkeert achter een kleine auto. Hij vraagt of ik even wil kijken of hij nog verder kan. Dat kan. Toch gaat hij maar een klein stukkie verder. Als ik wil vragen waarom hij me laat kijken als hij er toch niets mee doet, zie ik dat het andere voorwiel vrij in de lucht hangt. Hein zegt dat dat de reden is waarom hij niet verder wil. Net verantwoord parkeert hij de auto. Ik kan een paar mooie plaatjes schieten.

Dan komen de Trollstigen. We hebben pech bovenin is het mistig. Maar het zijn indrukwekkende stijgingen. Je rijdt zeg maar tegen een haakse wand omhoog. Ik ben niet vrolijk als ik aan de rand rij, maar ik wen er wel iets aan. Alleen als Hein even later met de iPad al rijdend aan de ravijnkant opnames gaat maken en met de knie
ën stuurt, wordt het mij en Amber te dol. Joëlle grapt dat ze zich een andere dood had voorgesteld en Amber begint Hein aan te sporen gewoon te gaan rijden en niet te filmen. Ik ondersteun haar. Hein kan er om lachen en doet gewoon zijn ding, zoals altijd. Zodra we verbinding met youtube kunnen maken zetten we het filmpje online.

Door de mist komt de tweede helft als verrasing. Hein rijdt harder dan ik zou willen. Boven een verplichte stop bij het toeristencentrum. Kiosk toilet en een kijkje in de mist. Hein koopt een trollensticker. Onze aanhanger is straks helemaal ondergeplakt.

Eenmaal aan de afdaling begonnen gaat hij nog harder. Wel vraag ik zo om de paar honderd meter even te stoppen om een plaatje te schieten. Ik geniet enorm van dit soort dingen. Ondanks de angsten onder het rijden vind ik het geweldig. 

Weer beneden komen we door een Jordbaer dal. Vrijwel bij elk huis verkopen ze de aardbeien. Hein stopt bij een grote aardbei. De kraam is prachtig. Erachter is een meisje op een trampoline aan het spelen. Als wij stoppen loopt ze snel de kraam in. Voor 70 kronen 2 bakken ardbeien. Even verderop worden de aardbeien uiterard goedkoper, maar de kramen minder mooi. Aan het einde van het aardbeidal kun je rechtdoor op de boot of rechtsaf. Wij kiezen voor rechtsaf. Na een paar kilometer moeten we alsnog op de boot voor Geiranger. In 10 minuten zijn we aan de overkant en dan volgt een mooie rit weer steil omhoog met helaas bussen als tegenligger en campers.

Boven stoppen we naast de buren die net weer verder willen rijden. Ik zie nog net een cruiseschip vertrekken. We dalen daarna weer af. De ene haarspeld na de andere. Halverwge is nog een mooie ruime stop. Helaas is die helemaal vol. Hein parkeert een eindje weg dus moet ik lopen. Wel kunnen we hier allemaal het cruisschip heel goed zien. Terwijl Hein nog in de auto zit, rolt een bus achteruit naar hem toe. Als dat maar goed gaat. gelukkig gaat het goed. Terwijl ik  fotografeer filmt Hein een paar keer zijn eigen vingers en de grond, maar ook de boot of het bootje. Vanaf hierboven is het maar een heel klein bootje. Eenmaal weer beneden komen we in de drukte. Wat een toeristenverzameling hier. Wij vervolgen onze weg. Moeten we nog weer naar boven. Weer haarspeld op haarspeld.Het blijft mooi.

Boven komen we in de sneeuw. Ik wil en moet in de sneeuw op de foto. Op een ander plek kan ik er zelfs onder. Grapt Joëlle bij de hand. Troll onder sneeuw en Troll op sneeuw. 

Dan volgt een lange weg via een hoogvlakte. De snelheid kan hier weer fors omhoog. Met 120 per uur razen we naar huis. We moeten nog 250 kilometer dus de snelheid helpt om de tijd in te korten. Dan krijgen we op 100 km voor bestemming nog weer een berg. Hein vliegt omhoog. Een vrachtwagen helpt bij het inhalen. Hein bedankt hem met zijn alarmlichten. Naar beneden gaat helemaal hard. Met 110 van een steile berg naar beneden is mij veel te hard. Een mercedes zit ons op de huid. Ik grap dat het een vermomde agent is. Hein bedenkt zich niet en trapt nog even het gas in en zegt: "Laat hij me nou maar eens pakken., Ik kan 1000 km rijden met een volle tank gas en benzine. Dat moet hij nog maar eens waarmaken met zijn mercedes".

Om 19.15 uur komen we weer bij de camping aan. Hier is het weer net als vanmorgen, grijs en regen. Snel maar soep maken en dan heerlijk eten en OS kijken.

Morgen  naar Leira. Tot morgen en welterusten.

Oja reacties vinden we leuk en kijken we naar uit.