Vandaag een voor ons doen, korte rit. We hebben volgens het boekje 275 km te gaan. We kiezen een alternatief, want we willen via de Jotenheimen berg. Daarvoor moeten we volgens het boekje, zoals ik het lees, een onverharde tolweg op. We verlaten de net nieuw geasfakteerde 51 bij Vaknesberg of zo en hobbelen over een puinweg. De weg gaat direct steil omhoog. Wij schatten een procentje of 20. Het water heeft hier echte diepe sporen achtergelaten. Maar na 500 meter en 2 haarspelden, waarbij de eerste versnelling het net kan trekken, vindt Hein het genoeg. Dat komt goed uit, want we zijn inmiddels bij iemand achter het huis aangekomen. Draaien en terug. Beneden neemt Hein een andere weg. Dat is de goede. Hein betaalt de 40 Kronen en daar gaan we weer. Gelukkig staat Hein in de rustig aan stand, want ondanks dat we maar 30 km per uur rijden stuiteren we behoorlijk door alle hobbels en gaten. De weg is een biljartlaken in vergelijking met het pad wat we net hadden, maar ik blijf het nog slecht vinden. Na een lang vlak deel tusssen de bomen, komen we nu in een meer open deel waarbij de weg steeds steiler wordt. Hein schakelt steeds verder terug. Tot ook hier de eerste het moet doen. Hij moppert dat we dit ook niet met een volle auto moeten doen. Maar het lukt. We komen boven. Als stuiterend en wel. Dan rijden we ineens tussen de koeien. Die beesten lopen hier dus los. Je zou verwachten dat ze hier rendieren en elanden lieten lopen, maar nee hoor. Dat hebben wij weer, koeien. Zwarte en bruine en voor de variatie nog een paar witte en bonte. Na de koeien staan we ineens voor een gesloten hek. Ik stap uit en doe het open. Hein rijdt erdoor en dan sluit ik het hek om weer in te stappen. Na nog een kwartier doorgereden te hebben komen we bij een parkeerplaats en wederom een hek. Er staat ook een infobord. Wat denk je? Ja hoor, einde route en begin wandelroute naar de top. Nog 7,5 uur lopen om weer terug te zijn bij de auto. Dat doen we niet. Wel schieten we nog wat plaatjes van de hoogste berg van Noord Europa. Er ligt een constante ijskap op. Hein zet de navigatie aan het werk. Truus weet warempel de weg. Halverwege de wildernis slaat ze een andere weg in dan die wij zijn gekomen. We komen vlak bij Vagamo uit. Wederom op weg 51. Maar nu een kleine 20 kilometer noordelijker dan we de weg verlaten hebben. Dat is dus al met al een kleine 60 km en 2 uur verder zonder iets te zijn opgeschoten. Maar we hebben wel een mooi stukje natuur gezien en de auto goed kunnen testen. Alsof dat nodig was. Tussendoor reed Hein nog even in de rallystand, maar een kleine opmerking van mij deed hem weer terugkeren in de rustig aan stand. Dan gaan we weer verder op route fifty-one. Met een slakkegang van 70 cruisen we richting de Valdres-fly. Het komt goed uit dat deze åpent is. Deze hoogvlakte geeft wel heel mooie vergezichten. Dan komen we aan in Beitostølen. Dit ski-oord zou het begin moeten zijn van het pad wat we al hebben genomen, moeten zijn. Dus of het boekje klopt niet, of wij hebben het verkeerde pad genomen. Na Beitostølen is het nog maar een klein stukje. Een half uurtje later zijn we er al. De camping ligt op een helling aan een meertje net buiten Leira. Er is geen resepsjon, maar wel een informasjon. De alleraardigste gastvrouw legt alles heel vriendelijk in redelijk Engels uit. Maar wifi weet ze niet wat het is. Internet hebben ze niet zegt ze, want ze zijn old fashioned. Bij de naastgelegen camping kunnen we betaald internetten en bij de Touristinformation kan het gratis onbeperkt. Amber wil er al direct naar toe. Het huisje is mooi en netjes. Het uitzicht is fantastisch. Ik schrijf het verhaal van vandaag alvast maar klaar om het straks te kunnen uploaden. Jullie krijgen er waarschijnlijk maar een paar foto's bij. De hockeyers willen namelijk dolgraag de wedstrijd van vandaag zien. En om nu de gehele dag bij het touristsenter in de auto te gaan staan is niet echt leuk. Intussen komen ook de buurtjes aan. Ze rijden echter direct weer weg. Boodschapjes doen of is ze de camping te slecht. We gaan het zien. Inmiddels weten we dat onze gastvrouw er geen verstand van heeft. Een half uur kriskras door het dorp leert ons dat het touristsenter geen wifi heeft. Ook de wel in het dorp hangende vrije netwerken geven geen toegangsmogelijkheden. Maar gelukkig biedt de iPhne van Amber een oplossing. Via een bluetoothverbinding met de iPad en een onbeperkt abonnement voor een week kunnen we alsnog op internet. Daardoor hebben we ook jullie reacties gelezen. Erg leuk. Ga zo door. Nu gaan we proberen ook de laptop op het net aan te sluiten m daardoor ook ng iets van OS te kijken