Vandaag zijn we redelijk vroeg wakker. We vetrekken nog voor 9 uur om op de navigatie te ontdekken dat we Flam pas om 12 uur bereiken. Terwijl het slechts 170 km is. Na een uurtje zijn we er achter. De maximaal toegestane snelheid hier is slechts 60 of 70. En dan regent het ook nog eens op de wegen die op zich al vol met dyppe sporre zitten.

Met enkele stops halen we het om inderdaad om 12 uur in Flam te zijn. Het dorpje, is eigenlijk geen dorpje, ligt direct achter een immens lange tunnel. Maar liefst 24,5 Km strekt het ding zich door de bergen. Er komt echt geen eind aan. Onderweg vraag ik Hein om tenminste tweemaal te stoppen op de gekleurde plaatsen. Die wil ik op de foto. In het Fjord liggen 2 cruiseschepen. Een klein en een heel grote. Die wil ik op de foto. De meiden lijkt het wel wat op zo'n boot. Maar dan niet hier, maar naar Hawai of zo. Met name Joëlle wil op een cruisschip naar Hawai. Wie weet wat de toekomst brengt.

Flam bestaat voorzover wij dat kunnen ontdekken uit een station met NSB-ers en een paar restaurantjes en souvenierwinkels. O ja, de hotels en de cruise vertrekgebouwtjes niet vergeten natuurlijk. Bij het loket staat op grote schermen aangeven dat alle voor ons bruikbare vertrektijden van de trein geen kaartjes meer te koop zijn. Dat is tenminste de beste en wat ons betreft enige vertaling van het woord soldout. Pech dus. Andere cruises trekken ons niet of zijn al geweest. We zijn er om 12 uur en dat is dus gewoon te laat. Ik ontdek wat de heren hier op hun pakken hebben staan. Als dan ook net toevallig een groep toeristen met keppeltjes op langskopen, maakt Hein een hele foute grap over douches en treinen. Hij ligt in een deuk om zijn eigen grap. Wij zitten hoofdschuddend naast hem.

Als we dan niet met de trein kunnen gaan we maar een eigen cruise samenstellen. We besluiten terug te rijden via weg 52. Dat is een beleving op zich. Enorm steil. Tunnels in de bergen soms zelfs onverlicht en dan ook geen strepen en geen borden helemaal niks. Maar we hebben vandaag enrom veel mazzel. Het is er namelijk hier en daar te smal om 2 autos elkaar te laten passeren en er komen ook bussen en campers naar beneden. Dat terwijl wij soms ook aan de ravijnkant rijden. Dan sping ik er wel uit, ontglipt me. Dat roept bij de anderen meteen weer reactie op. Er zitten hier zelfs haarspeldbochten in de berg verstopt. Amber vindt dit prettiger dan dat ze tegen de berg aan liggen. Als het misgaat lig je in ieder geval niet in het ravijn zegt ze.

Het is hier erg mooi. Zonnig bovendien en dat terwijl de dag met regen begon. Het weer wisselt hier af per bergrug. Regen en zon volgen elkaar op. Bovenaan weg 52 komen we weer sneeuw tegen. Ik moet er even in. De rest blijft in de auto zitten, de lafaards. Ze zijn te bang dat ik ze inpeper zeker.

De reis gaat richting Hol. De weg is afwisselend slecht tot zeer slecht en af en toe een stukje goed. Hein gedraagt zich keurig vandaag. Hij doet mooi rustig aan. Het is haast geen rijden meer. Het lijkt meer op varen met al die regen en de sporen. We hebben ondertussen al een lange rij auto's achter ons. Een Noor haalt ons en de voor ons rijdende caravan in en even later wacht hij ons op met zijn pechlampen aan. Hij wil dat we aan de kant gaan en de rij er langs laten. Die spoort niet. Maar dat hoeft ook niet, dat doet de weg wel.

Alleen buiten Gol, iets na Hol, gaat het even mis. We komen achter een Noorse dame in een jeep. Als halverwege de berg we een meetwagen van de Noorse rijkswaterstaat inhalen, zorgt zij bijna voor een botsing met een afdalende wagen met caravan. Als ze dan verderop bij de minste of geringste bocht of bult vol in de ho-ijzers gaat wordt het Hein teveel. Hij moet er voorbij en dat lukt uiteindelijk ook. Het is dat ik weet dat hij alleen gaat als het ook echt kan, maar anders.......

Dan kunnen we weer verder voor de laatste 40 km. Vrij zicht voor ons. De weg is hier echt slecht. Dan ineens een glad geasfalteerd stuk weg. Met na een paar kilometer zomaar een honderd meter oud zeer slecht asfalt. Hein zegt dat het inderdaad nog te goed was om te vervangen. Hij wil de camera en gaat vrijwel de hele afdaling filmen en rijden tegelijk. Ik beklaag me, want dit gaat me te ver. De mafkees denkt dat hij alles in de auto kan.

Weer terug in Leira gaan Joëlle en ik nog een boodschapje halen terwijl Hein met een slapende Amber naar de gaspomp rijdt. Weer terug rekent Hein uit dat we de 7500 Km deze vakantie al gepasseerd zijn.

Ik ga eten koken en straks even met een tijdschrift op bed. Het uploaden van de tekst van vandaag doet Hein vanavond wel. Ik denk alleen niet dat ik veel zal lezen, maar dat ga ik ontdekken. Morgen naar Oslo en daar shoppen. De nachtboot brengt ons de grote plas over en dan nog en ritje naar huis. Naar Beethoven.

Tot morgen. Waarschijnlijk vanuit een Mac en anders vanaf de boot.