Vannacht heeft het geregend. We hebben vrijwel alles onderdak dus als er al wat nat is kan het niet veel meer dan een tent zijn. Toch nog een stoelkussen en een paar stukken tapijt vergeten. Die lagen nog onbenut buiten omdat we toch gaan verhuizen.

Verhuizen, 't mag vandaag al.

Gelet op het ietwat grijzige weer, besluiten we om vandaag te verhuizen.

Welgeteld 2 uur en alles is klaar om te verplaatsen. Nu alleen nog de tent opvouwen en we kunnen. Dat gaat ook voorspoedig en dan moet het ding nog achter de auto. Ook dat loopt gesmeerd. Ervaren kampeerders die we zijn, lukt ons dat in no time. Joëlle heeft gecheckt of onze nieuwe plek vrij is. Helaas heeft Jet een spiertje achter haar knie verrekt of zo, want die trekt sinds dat moment met haar been.

Plek 205 is heel wat vlakker dan 95. Toch moet de vouwwagen aan een kant op plankjes. Die heb ik natuurlijk bij me voor dit soort gevallen. Nu nog er op duwen. Als dat ook klaar is is Jet bang dat de wagen aan de andere kant van de helling afrolt. Tja, terrassencamping heeft z'n charmes, maar ook terrassen. Gelukkig hebben we een goede rem en staat hij straks op 4 poten.

Die moeten overigens best een stuk uit aan de achterkant, maar dan staat het hele spul ook letterlijk waterpas. Dat betekent ook dat de voordelen van het grote bed, ruimte, benut kunnen worden.

Nu nog ff de luifel en de wanden er aan en klaar is het spul. Om 16:00 uur staat het geheel als een zonnetje en kunnen de dames de tent van Joëlle gaan halen.

Even later komt Joëlle mij halen. De tent is toch te zwaar voor hun. Als enige tijd later ook de tent van Joëlle staat en ik haar luifel op zet is elk van ons tevreden. Moe, maar voldaan noemen ze dat.

Tent opzetten is eten halen op de camping. Dus Joëlle gaat voor een frietje met frikandel, ik voor een frikandel en broodje kroket, terwijl Jet zich beperkt tot een broodje kroket. Zo zitten we even later heerlijk aan de Hollandse frituur. Helaas weten ze hier niet wat 2 kroketten zijn, want de mijne is er niet bij. Om de spullen nu goed te installeren moet ik een aantal malen bij de bak en natuurlijk stoot ik mijn hoofd aan de steun die midden onder het bed zit.

Terwijl ik dit schrijf liggen de dames op een stoel met de oogjes dicht en snaveltjes toe. Wat ik al schreef, moe, maar voldaan!