Gisteravond nadat we heerlijk bij Danny Doolan gegeten hebben, zijn de dames de auto gaan halen terwijl Hein z'n sigaar oprookte en daarna ook in hun richting kuierde. Aan de drukte onderweg (voetgangers) te merken waren wij blijkbaar erg vroeg om te eten. De gewoonte lijkt het te zijn om pas later op de avond (maandagavond) op stap te gaan. Maar misschien ging men wel alleen stappen en niet eten.

Na het eten gingen we naar ons motel om daar contact met Joëlle te maken via whatsapp. Zij ging Amber live volgen terwijl die haar kado uitpakte. Een leuke harddisk met films en een filmpje van Joëlle speciaal voor Amber gemaakt. Ze had graag mee geweest,maar de plicht roept. Helaas voor Joëlle blijven de tranen weg, maar was de boodschap wel super geslaagd. Nog even napraten om daarna met Amber weer in de auto te springen en haar bij het Empire te droppen. Wij snel weer door naar het Siësta Motel om heerlijk te gaan slapen.

Koud was het intussen wel geworden, dus de extra deken uit de kast en over ons heen. Op de TV via SKY Sports gekeken naar netball super 5. Korfbal voor vrouwen, maar dan nog minder interessant. Zodra ze de bal hebben moeten ze blijven staan en mag je ze nauwelijks verdedigen. Blijkbaar vinden de kijkers het ook niks, want een wedstrijd van 25 minuten wordt in nog geen 5 samengevat en meerdere van dat soort wedstrijden in een half uur aanéén uitgezonden. Netbal is zo saai dat ik redelijk snel in diepe slaap val.

Als ik de oogjes weer open doe is het ochtend. De plakjes bruinbrood met jam die het motel als ontbijt beschikbaar stelt gaan er wonderwel goed in. Alleen de koffiemelk die we gekocht hebben blijkt een soort instant chinese koffie te zijn (China Southern Airlines schonk zoete koffie met melk). Deze smaakt iets beter, is alleen mierzoet. Als je het uit het blik haalt, is het het beste te vergelijken met bebogeen. Dat verdun je dan met water, om het daarin op te lossen. Het resultaat mierzoete koffie, die je aan kids schenkt die eigenlijk geen koffie lusten.

Vandaag gaan we naar het strand. Piha Beach. Navigatie ingesteld en gaan. Tenminste dat dachten we. Al binnen 5 minuten bleek de navigatie nog geen geluid te geven. Dan maar snel de telefoon er bij aan. Na even zoeken had de bijrijder de geluidsknop van de echte nav gevonden. Twee door elkaar, tegelijk sprekende sets is overdreven en niet te verstaan. Dus reden we even later bij een ander deel van de haven. Erg leuk maar niet gepland. Telefoon uit en geluid op de navigatie aan en jawel hoor we werden echt begeleidt.

Na een kwartier op de motorway kwamen we op een regionale zeg maar lokale weg. Deze slingert zich tussen hoge struiken door. De Truus ondertussen maar vertellen dat we op de scenic coast route reden. Niks scenic coast route. Het lijkt meer op Normandië. Tenminste als je afgaat op het uitzicht dat het beste te vergelijken is met de 4 meter hoge hegrijen, die je in het Franse, langs de weg ziet. En die net als deze struiken je uitzicht compleet, maar dan ook echt volledig, belemmeren. Ondertussen ga je wel omhoog en weer omlaag en nog meer omhoog. Al slingerend volgt de ene snelheidsaanwijzing de andere op. Dan mag je 55 door een bocht waarna er weer een bord staat dat je 70 mag. Om 10 meter verder een nieuwe aanwijzing te krijgen, waarop ze je duidelijk proberen te maken dat de krappe bocht die volgt het beste met 35 genomen kan worden. Maar toch wel een leuke rit, als je tenminste van autorijden houdt.

Dan zien we ineens een bord Kari Kari Falls. Ik rem, want daar wilden we toch heen? Nee, eerst naar het strand, wordt naast me gezegd. We komen dichterbij als we de kust eindelijk zien. Een slow car bay helpt om even te stoppen voor een paar foto's. We zien Piha Beach en de befaamde Lions Head Rock die parmantig in zee steekt. Na enkele selfies kunnen we weer door. Nu zit er echter een camper voor ons die te snel rijden onmogelijk maakt. Even later maar goed ook. Hij ramt bijna een paar bomen die letterlijk op nog geen 3 meter boven de weg hangen en over de weg groeien. Een soort van hoogte begrenzing, maar dan made by Mother Nature.

De camper keert om maar wij niet. Dan komen we bij het strand. De auto parkeren is geen probleem, want er is meer plaast dan verkeer. Een korte wandeling brengt ons op het strand. Nu herken je ook daadwerkelijk een leeuwekop in het silhouette van de rots. Wat vooral opvalt is het zwarte zand. Niks mooi wit strand. ALL BLACK is hier wel erg letterlijk toegepast.

Na een tijdje naar de surfers te hebben gekeken gaan we naar het andere eind van het strand. Met de auto uiteraard. Wij houden niet echt van wandelen. Ook wel een conditie issue eigenlijk. De weg leidt ons weer terug onder de overhangende bomen over vele speedbumps naar een parkeerplaats. Op het andere eind van Piha Beach zijn wel twee surfers actief en een jongedame en een jongeheer die zich al joggend over het zand bewegen. Ook op dit deel van het strand is het zand zwart. Verder is dit wel weinig interessant en dus gaan we maar weer naar de auto.

De navigatie wordt geprogrammeerd op Kite Kite Falls en daar brengt ze ons dan ook naar toe. Ondertussen rijden we over de ene na de andere speedbump. Waardoor onze maaginhoud zich iets meer bovenin het lichaam toont dan we zouden willen. Toch maar wat rustiger.

Uit de auto zien we op het bord dat het een wandeling van enkele kilometers betreft en op de kaart lijkt de route vanaf de andere kant via het Winschoten track een kortere. We besluiten voor de kortere te gaan. Bovendien is Winschoten bekend bij ons beiden, dus die track trekt ons aan. Al kronkelend rijden we een rondje om dan aan te komen bij de plek waar wij denken dat we moeten zijn. En ja hoor, warempel in één keer goed.

De track begint met afdalen. Dat gaat mooi vlot. zo ook de spierpijn even later gevolgd door zwabberbenen. Dat belooft veel goeds. Gelukkig is het maar een korte track. Als de afdaling bijna klaar is moet Jet iets van haar DNA aan de natuur doneren. Driemaal raden wie moet opletten of er anderen aankomen. Na een half uur komen we op een plaats waar we eindelijk even een beetje fatsoenlijk kunnen zitten. Als je tenminste niet denkt aand e stekels die dwars door je spijkerbroek heen prikken. Ff bijkomen is wel nodig, want ondertussen is het afdalen alweer een tijdje overgegaan in klimmen. Na 5 minuten pauze gaan we weer dapper verder. Het pad komt ondertussen bij een stroompje. Dus waar water is zal ok wel een waterval zijn. Terwijl die gedachte ons gaande houdt verslechterd de track zich en verandert het oppervlak van steentjes naar modder dat zo glad is als.....

Wij, stoere woudlopers als we zijn, worstelen er ons doorheen. Het geluid van vallend water wordt gelukkig steeds sterker. We sjokken verder. De boomworstels de galde stenen, niets houdt ons nog tegen. En na de zoveelste bocht zijn we er warempel. Volgens de telefoonnavigatie moeten we nog een heel stuk verder, maar wij zijn er. De bovenkant van de Kite Kite Falls zijn bereikt. Het pad dat er links langs lijkt te gaan is wel erg slecht. Het laatste stuk was al dramatisch, maar dit is bijna te slecht om war te zijn. na enkele plaatrjes te schieten ontdekt Jet een pad aan de overkant. Shit we zijn er dus nog niet. Dus maar weer verder. Doel is doel en doelen moeten gehaald worden. Weer bergop, maar gelukkig maar kort deze keer. Dan daalt het zelfs met haarspeldbocht en al, weer af. En waarempel nadat we wederom een korte pauze hebben gehouden op een trappetje zijn we volgens de borden nog maar 5 minuten van de Kite Kite Falls verwijderd.

Nog 1 bocht en ooooooh. We zijn er. Mooie, maar kleine waterval. Als je die krengen in Noorwegen hebt gezien is dit wel hoog maar verder weinig spectaculair. Wel kraakhelder water, niet eens erg koud. Ook hier weer 3 chinezen die de boel ook komen bekijken en een jong stel en een paar jonge meiden even later gevolgd door een paar wat oudere duitse jongens. Wij moeten bijkomen, zij sjouwen door.

Terwijl we aan de voet van de waterval zitten klinkt hetzelfde toontje als waar ze voetgangers mee waarschuwen dat het licht op groen springt voor ze. Raar hoor midden in de bush. Daar plaats je toch geen zebrapad. Terwijl we een broodje goudakaas delen begint het besef te komen dat we hetelfde eind ook weer terug zullen moeten. Maar ach dat gaat over het algemeen sneller doordat je herkent waar je al geweest bent.

Ik kan nu uit eigen ervaring zeggen dat dat de grootste bullshit is die ooit uitgesproken is. A. herken je in die bush helemaaal niks, want alles lijkt op elkaar en B. een hellende track die ongeveer 20% stijgingspercentage heeft, zonder dat ook maar één kiwi heeft bedacht er op een bord voor te waarschuwen, sloopt zelfs de best geoefende loper, naar mijn stellige overtuiging. Al direct na 20 meter hoogte overbrugt te hebben via een trap met te lange tredes zijn onze kuiten al weer naar de kloten terwijl de marteling nog moet beginnen. Ondertussen begint die roepie roepie vogel me te irriteren met zijn oversteeksignaal. Ik wil namelijk helemaal niet oversteken. Ik wil slechts naar de auto en dat is nog een klere eind over één of andere klotetrack. Waar ik al helemaal niet aan had moeten beginnen. Jet pakt ondertussen nog maar een pompje mee en loopt een stukje achteruit de bult op. Alsof dat de helling verminderd.

Maar ach dan herkennen we inderdaad de dna-bank van Jet en is het of nog eens naar beneden en weer naar boven of alleen nog dat laatste stukje naar boven. We horen auto's en even later zien we ze zelfs al. Zou het......

Gelukkig de track is voorbij. Dat was gelijk twee keer. Voor het eerst en echt helemaal definitief voor het laatst. Nooooooit weer. Die roepie roepie falls hoef ik niet meer en ook die WInschoten track kan me gestolen worden. De natuur was mooi, maar dat tracklopen. Pffffff. Na 4 uur martelen eh sorry, wandelen waren we terug bij de auto. Erg leuk om te doen, een "echte aanrader" dus.

Bij de auto hebben we ook weer netwerk en zijn we net op tijd om Ambers verzoek haar op haar werk op te pikken te lezen. Ze wil liefst gehaald worden om te gaan eten bij Parnell. Benieuwd wat dat voor tent is. Ook hier hebben de Kiwi's zich op de route terug wederom uitgeleefd om de ene na de andere snelheidsaanwijzing aan te brengen. Toch wel fraai zo'n kronkelweg langs de kust die je niet ziet. Het lijkt er op dat we Amber just-in-time kunnen oppikken. Éénmaal op de MWAY wordt het wel steeds drukker. Gelukkig treffen we maar een kort stukje file waardoor we net op de parkeerplaats bij Blind Foundation staan als Amber belt waar we blijven. op de borden staat dat je je bij de recpetie moet melden met je voertuig gegevens. Rare vraag. De gasten kunnen immers niet autorijden of een bord lezen.

Met Amber rijden we naar Parnell Street. Dus het was geen tent, maar hier zijn meerdere restaurants die ze blijkbaar normaal niet bezoekt, want ze kan er niet 1 aanbevelen. We belanden bij een italiaan. Helaas geen italiaans personeel. Tocj bestellen de dames Lasagne. Hein een kipschnitzel met parmezaanse kaas erover. Al desert nemen we chocotaart, chocomousse en een custard met bramen. Helaas zonder chcomousse, want die hebben ze niet. Dan delen de dames de chocotaart maar. Drie stukken dus dat kan ook best. De machiato, long machiato om prcies te zijn is eigenlijk een dubbele espresso met het schuim van een cappuciono. Geen idee of dat zo hoort, maar ik had iets anders verwacht. Toch smaakt het goed en gaan we heerlijk gevuld naar huis. Dat wil zeggen, eerst Empire en dan Siësta Motel.

Nog even moe maar voldaan een verhaaltje tikken een paar foto's delen. Straks Hayday nog even bijwerken en dan slapen.

Voor nu welterusten en tot morgen.