Gisteren niet geblogd. We zijn in de ochtend vertrokken naar de luchthaven. Met de Yellow Line waren we er best snel. De bus was goed gevuld.

Inchecken ging niet helemaal goed. De printer wilde geen ticket voor Amber printen. Dan nog maar een keer om uiteindelijk na de derde poging en assistentie met voor elk 2 of 3 boarding passes te eindigen.

Aangezien we maar 20 kilogram in de koffer mogen hebben, is deze keer de handbagage erg zwaar. Een laat dat nou net datgene zijn waarvan de omroeper op de luchthaven laat weten dat meer dan 7 kilogram p.p. niet geaccepteerd wordt. Ze hebben er daarom bij het inchecken speciale weegschalen voor neergezet. Wij herverdelen nog maar iets en stappen daarna naar de band waar we de koffer, zelf gelabeld en wel, op de band dumpen. Gelukkig gaan er geen alarmbellen.

Dan maar door naar de gate. Eerst nog even door de röntgen. Gaat prima. Zelfs drinken mag mee aan boord. De vlucht verloopt voorspoedig. Alleen Amber staat doodsangsten uit na haar eerdere minder goede vluchtervaringen. Naarmate we dichter bij Christchurch komen breekt het wolkendek open en hebben de dames die bij het raam zitten, een mooi zicht op het landschap. Ze schieten leuke plaatjes en Amber heeft er afleiding aan. Ze is er beroerd van. Haar koffie en koekje en later ook het snoepje slaat ze over.

De landing verloopt ook goed. De koffer is er snel en de controle daarna stelt letterlijk geen zak voor. Dus een auto huren dan maar. De gereserveerde en al betaalde auto krijgen we niet zomaar mee. Eerst moet er bijbetaald worden. Vervolgens krijgen we een heel verhaal over wat het wel allemaal niet gaat kosten als we een probleem hebben of ons niet aan de regels houden. Bij schade moeten we ondanks all-in dekking er mee rekening houden dat wij de rekening krijgen en dan moeten wij maar zien hoe we het van de verzekering terug krijgen. Het stoom komt bij Jet zo onderhand wel uit de oren.

Dan moeten de dames ook nog maar zien dat ze Hein te pakken krijgen. Die is weer eens aan de sigaar. Als hij niet snel komt dan is hij de sigaar. Bij de auto aangekomen blijkt dit een Toyota Rav 4 met slechts 918 km op de teller. Da’s de moeite waard.

De auto brengt ons feilloos met Hein achter het stuur naar de stad (dit zegt Hein over zichzelf ;). Hij mag eigenlijk niet rijden (rijbewijs gestolen weet je nog wel) en Amber mag ook niet rijden want die is nog geen 25. Iedere verhuurder heeft zijn eigen rules hier. De weg naar het centrum is een trieste. De sporen van de quake zijn al zichtbaar. Als je echter daarna in het hartje van de stad staat, alhoewel dit was het hart van de stad, springen zelfs bij ons de tranen bijna in de ogen.

Bijna geen gebouw is nog in gebruik. Leeg, verlaten en onbewoonbaar verklaard of het is tegen de vlakte gegooid vanwege gevaar voor instorting. Een enkel gebouw wordt ondersteund en nog minder staan nog rechtop. Hier word je echt stil van. Als je erover na denkt dat je in je eigen stad of dorp, van de een op de andere dag ineens het hele centrum kwijt bent en nu ruim 5 jaar later is dat nog steeds het geval dan voel je je niet meer thuis. Weliswaar is gelukkig de wederopbouw volop in gang maar het blijft heel erg.

Bij Cathedral Square nemen we de historische tram. Vanuit de tram krijgen we een goed beeld van het centrum en tegelijkertijd ook een toelichting van de chauffeurs. Het hop on hop off principe is ook op de tram van toepassing. We stappen uit bij Re-start. Een verzameling winkeltjes die in zeecontainers gevestigd zijn.

We gaan ook langs het Transitional Cathedral ook wel Cardboard Cathedral genoemd. En langs de 185 Chairs. Allemaal wit en staand op 185 m2 grond. Als tijdelijk monument ter herdenking van de slachtoffers. Tijdelijk, want het hele leven is tijdelijk.

Volgens een chauffeur van de tram hebben ze hier de afgelopen jaren 73 serieuze bevingen gehad en meer dan 5000 naschokken.

Amber gaat koken. We eten spaghetti met spinazie, spek en uien. Het smaakt goed. Beter dan ik (Hein) verwacht had. Na het eten gaan we vroeg naar bed. Morgen weer vroeg op. We hebben een date met een whale. Naar later zal blijken een sperm whale. Amber slaapt bij Jet in het grote bed en Hein gaat op de slaapbank.

Vandaag gaan we naar Kaikoura. We hebben tickets voor een Whale Watch tocht. Na een rit van een paar uur zijn we keurig op tijd. We kunnen nog even de giftshop door en nog een kop koffie scoren. Amber koopt een mooi soft shell vest met Maori-tekens er op. Haar jas brengt ze nog terug naar de auto. Bij het inchecken krijgen we 3 boardingpasses en een refundticket. 80% refund als we geen Whales zien. Dan moeten we verplicht een veiligheidsfilmpje bekijken voordat we naar de bus mogen.

Na een bustochtje van een kwartier mogen we van busdriver Willie aan boord. Mooie bootjes zijn het met luxe stoelen. Met zwemvest onder de stoel. Dan gaan we op pad. De boot is volgeboekt. En met 47 gasten en 7 bemanningsleden is het gelukkig nog goed te doen. Zelfs als we allemaal naar buiten gaan past het goed. Laat die Whale maar komen.

De omroeper Jimmie doet erg zijn best om een goed verhaal te houden, maar zijn opmerking dat er gisteren welgeteld 1 mannelijke Sperm Whale gezien is, maakt mij er niet gerust op. Temeer daar hij even later vertelt dat de vrouwelijke versie rond de evenaar in warmer water blijft terwijl de mannetjes rond hun 14 naar Nieuw-Zeeland komen om zich daar helemaal te barsten te vreten en daarna rond hun 40 terug te keren voor een goede vrijpartij.

Om het kwartier stopt de kapitein en gaat hij met een richtmicrofoon luisteren of hij Whales kan horen. Gelukkig is de zee redelijk kalm en hebben we geen last van zeeziekte. Na bijna 2 uur krijgen we te horen dat het er niet goed uit ziet. Dat hadden we al door. Zelfs de radio laat duidelijk andere boten horen die allen niks gezien hebben. Ook het vliegtuig dat meezoekt kan niks vinden. Nog 1 stop en dan……

Die Sperm Whale, hoe onaantrekkelijk dan ook, laat ons een blauwtje lopen. Die date hadden wij wel, maar hij blijkbaar niet. Erg jammer. Na een terugtocht van ruim 3 kwartier mogen we weer met de bus terug naar het station en kunnen we naar huis. Al rijdend langs de kust denken we even later alsnog een Whale te zien. Dat blijkt na een paar minuten echter nog steeds dezelfde vorm te hebben en moet dus wel een rots zijn.

Dan begint tot overmaat van ramp de auto ook nog eens pieptonen te laten horen even later gevolgd door nog meer pieptonen. Amber zet de auto aan de kant en op advies van Hein doet ze hem uit en weer aan. Het is warempel net een computer. Hij doet het weer.

Ondertussen zijn we na een paar stops zover gevorderd dat we geen tijd meer hebben om nog naar het zuidelijke deel van Christchurch te gaan. De kust daar laten we maar achterwege. Na een stop bij Countdown gaan we naar het Southern Comfort hotel. Amber gaat koken en wij brengen de auto weg.

Op de parking bij de Airport komen we er achter dat we nog moeten tanken. Dan maar weer op pad. Enkele rondjes op de airport leiden ons uiteindelijk naar een pomp. En daarna maar weer terug naar de parking. De auto inleveren gaat makkelijk. Sleutel afgeven aan een vriendelijke jongeman die slechts de km-stand wil weten. We hebben voor onze zekerheid de auto van binnen en van buiten gefotografeerd.

Dan op de bus naar het hotel terug. De paarse bus wil ons niet mee. Gaat niet naar Bealy Ave. We moeten de 29. Deze laat even op zich wachten, maar ondertussen kunnen we zien hoe een A380 van Emirates terug geduwd wordt en vertrekt. Als de bus er is treffen we een vriendelijke chauffeur die ons $17 vraagt, maar wel beloofd dat hij zorgt dat we op de goede plek uit kunnen stappen. Bij het hotel is Amber al aan het koken. Een prutje met ui, champignons, paprika, courgette en aardappelen met een broodje hamburger. Een mexicaanse burger om precies te zijn. Erg lekker. Nu dit verhaal nog ff afronden en dan weer slapen. Morgen is om 7:00 am de taxi door Amber besteld en moeten we naar het station om het eiland over te steken. TranzAlpine Rails here we come.