Vandaag steken we het eiland over met de Trans Alpine trein. Om 6 uur loopt de wekker af. We maken ons klaar en zijn voor 7 uur gereed voor vertrek. Het enige wat we niet weten is waar we de sleutel moeten laten. Uiteindelijk kiezen we er voor deze op de tafel in de kamer te laten.

De taxi is precies op tijd en brengt ons keurig op tijd op het station van Christchurch. We kunnen meteen inchecken bij Kiwi Rail. De dame achter de balie is blij dat we haar Nederlandse accent niet herkennen en vindt het ook leuk dat ze even Nederlands kan praten. Amber krijgt een reprint van haar boarding pass. Kan ze het origineel voor het plakboek bewaren. Niet veel later komt de trein er ook aan en kunnen we aan boord.

De koffer gaat helemaal achterin. Wij in de cabine er voor. Rij 15 C en D en rij 16 D blijken 3 stoelen aan 1 tafel te zijn. Lekker op ons zelf. Naast ons een Engelstalig stel dames en daar tegenover een jong chinees koppel.

De trein wordt meer en meer gevuld, maar het lijkt wel of onze wagon leeg blijft. Totdat even later een nieuw nest chinezen is aangeboord. Dan stroomt de cabine snel vol. De rust is ook meteen weg, want de enen chinees overschreeuwt de andere. En omdat ze dat alle 30 doen gaat het volume sterk omhoog. Zo hoog dat we de chauffeur al bijna niet verstaan, terwijl deze via de geluidsinstallatie spreekt.

We vertrekken precies op tijd. Terwijl de trein het eerst egale landschap doorsnijdt, kun je via de beschikbaar gestelde koptelefoon luisteren naar een vriendelijke dame die in het engel het nodige over de omgeving waar we rijden vertelt. De ene Engelsman na de ander komt langs en heeft hier iets uitgevreten of anderen iets laten uitvreten. Als beloning is vrijwel altijd een dorp, berg, tunnel of rivier naar ze vernoemd. Arthur, Arnold, Dobson, en nog meer van dat soort het gaat maar door. Ondertussen is het landschap nog steeds val maar gaan we wel keihard de hoogte in. De Chinezen weten niet hoe snel ze moeten knippen als er een rivier te zien is. De lachers maken erg veel lawaai als er dan ineens een tunnel het uitzicht wegneemt en de fotograaf in spe te kijk staat. Dat gebeurt vervolgens, oh wat leuk, bij iedere tunnel. We nemen er vandaag zeker 10. De chinezen blijven knippen en dus ook lachen bij iedere tunnel die we tegenkomen.

Ongeveer halverwege in elk geval p het hoogste punt van de reis ligt een halte. De locatie waar we zijn heet Arthurs Pass. Genaamd naar Arthur Dobson die in opdracht van de provincie Canterbury de weg van Christchurch naar Greymouth aan de West Coast moest verkennen en daarna de treinverbinding moest ontwerpen. Even een rookpauze kan hier, want we mogen ook even van boord.

Na de korte pauze vertrekt de trein zonder het nest chinezen en is de rust in onze wagon weergekeerd. De bergen zijn mooi en de rivieren zijn prachtig. De ene nog mooier en breder dan de ander. Wat vooral opvalt is de grote hoeveelheid grijs gesteente waaruit eigenlijk de hele rivierbedding bestaat.

Keurig op tijd komen we aan in Greymouth. Waar Henriët haar gebruikelijke discussie met de autoverhuurder begint. Als we terug zijn nog maar eens nader met Auto Rent in gesprek over wat we nou wel en wat we nou niet inclusief hadden. Deze keer hebben we een Nissan Qasqhai. Er zitten alleen meer krassen op dan de dame ons gemeld had. Dat moet er nog maar ff bij, anders betalen wij die straks nog.

De navigatie, bijgeboekt en bij reservering betaald is nog eens betaald bij het afhalen en werkt, tot overmaat van ramp, ook nog eens niet geweldig. Hij stuurt ons binnen een kilometer al de verkeerde kant op en er gaat geen lampje ter alarmering branden. Als we eenmaal op de goede weg zijn, begint het echter te regenen. Daardoor slaan we een bezoek aan het strand langs de Tasman zee nog maar even over.

Er komen meer en meer plassen op de weg te staan. En iets over de helft van de rit staat zelfs de gehele weg eronder. Dat is wel bijzonder. Maken wij in elk geval niet zo heel vaak mee. Bij een recreatieparkeerplaats kunnen even een plaspauze houden en kan de bus die ons lijkt op te houden even rustig verder toeren. Die komen we later nog weer tegen. Na het plassen denken we een kiwi te zien. Amber is helemaal enthousiast er over.

De vogel die we later op een andere parkeerplaats zien en die zich laat fotograferen is misschien een kiwi, maar de dames twijfelen. Het beest is alleen van 1 voet alle onderdelen kwijt waardoor ze op deze plaats zich waarschijnlijk door de toeristen laat voeden.

Na een fotomoment met de vogel en bij het meer rijden we weer door. Nog ruim 30 km en dan zij we er. Het motel is snel gevonden. Er tegenover zijn hot pools. De dames gaan badderen en Hein mag op boodschap. Kan hij meteen de restaurantjes bekijken en een goed adres voor straks uitzoeken.

Nadat de dames genoten hebben van de pool en de boodschappen het aanrecht bereikt hebben gaan we bij de buren eten. Met het buikje heerlijk gevuld kunnen we vast heerlijk slapen hier in Franz Josef.