Maandag 7 november.

We vertrekken op een redelijk tijdstip uit Frans Jozef. We gaan eerst de gletsjer bekijken voor we echt weer op reis gaan. Hein was er al geweest dus rijdt hij er feilloos naar toe. Als hij begint over een ravijn waar we vanwege wegwerkzaamheden vlak langs moeten, slaat bij Jet de eerste schrik al weer om het hart. Gelukkig valt het mee, want de diepte is slechts enkele meters en de werkers zijn tussen ons en de diepte aan het werk.

Op de parkeerplaats bij de gletsjer weten we dat onze wegen zich scheiden. De dames willen helemaal naar de gletsjer, terwijl Hein genoegen neemt met een fraaie blik. Hij slaagt er in een paar foto’s te schieten waar volgens de kledingkleuren de dames ook op moeten staan.

Als uiteindelijk ook de dames terug bij de auto zijn gaat de reis verder naar Makarora. Onderweg komen we langs Haast en verder langs vele watervallen, meer kleine dan grote. Een leuke avond zonder welke geneugten van het moderne leven dan ook staat voor ons in het verschiet.

De weg, State Highway no. 6, ofwel de Haast Highway strekt zich voor ons uit, als er tenminste niet een berg voor zit. Na een leuke rit komen we bij de kust bij Bruce Bay. Stevige golven op een grindstrand, waar heel veel wrakhout te vinden is. Een kilometer verder, bijna centraal op het Bruce Bay staat een kraam voor koffie to Go. We kopen deze om daarna onder het genot van een flat white onze reis te vervolgen.

SH6 brengt ons even later bij Haast. Voordat we de stad inrijden eerst even een foto schieten van de 750 m lange brug die hier over de rivier steekt. Ook dit is een One Lane Bridge, de langste van New Zealand.

Bij het Visitor Centre gaan de dames naar binnen en komen ze even later weer terug bij de auto met info waar we vooral nog even moeten stoppen. Aangezien het de verwachting is dat we vanavond niet in de buurt van een supermarkt zitten gaan we hier nog maar even naar de Haast Supermarket. Deze heeft vandaag geen brood en ook geen fanta. Daardoor blijven de boodschappen beperkt tot chips, cola en water. We gaan het beleven.

Nog 65 km dan nemen we de Haast Pass. Dit laagste punt van de Southern Alps waar de Sh6 deze alpen kruist, bereik je na een ellenlange tocht over de SH6. Hij gaat met vele bochten en hobbels zo ongeveer over en langs elke berg die deze keten lijkt te hebben. Als je er van houdt heb je vele mooie vergezichten op met sneeuw bedekte bergtoppen en talloze kreken en watervallen. We bezoeken meerdere. Deze liggen allemaal op steenworp afstand van de snelweg. Logisch want de snelweg volgt vele kilometers de Haast rivier die zich al kronkelend door het fraaie landschap kronkelt.

Jet begint ineens te vragen of we wat verder op de weg bij de middenstreep kunnen rijden. Ze verschuift zelf al op haar stoel richting midden van de auto. Er blijkt een afgrond naast de weg te zitten die ze erg diep vindt en ze mist de vangrails. Ze is van mening dat de Kiwi’s deze wel even speciaal voor haar hadden mogen plaatsen. Als even later de weg iets zakt terwijl de rivier omhoog komt kijkt ze verbaasd naar het geringe hoogteverschil naast haar.

We hebben nog 3 doelen vandaag. Thunder Creek Falls, Blue Pool Walk en Makarora. Thunder Creek Falls klinkt mooier dan de natuur ons laat zien en bij de Blue Pools laat Hein het schieten. Het rolstoelgeschikte pad is inderdaad geschikt voor rolstoelers, maar dan in één richting en nooit weer terug. Bij de auto stikt het inmiddels van de vliegjes die erg dol zijn op zijn bloed. Hopelijk bij gebrek aan alternatieven, want anders belooft dat nog wat voor vanavond. We zijn namelijk helemaal niet ver van Makarora meer verwijderd. Veel sneller dan verwacht komen ook de dames terug. Het bleek geen 30 minuten heen te zijn, maar 30 minuten return. Het hangbruggetje was leuk maar het water niet spectaculair. Gelukkig is het erg fraai weer wat eigenlijk alles goed maakt.

Nog een kwartiertje onder de zon en we bereiken Makarora. De receptie is dicht en we mogen inchecken bij de bar. De jongeman is uiterst vriendelijk en vraagt seventy bucks, waarop Jet me verbaasd aankijkt en vraagt wat hij wil. Even later rekent ze de $70 af en krijgen we een toelichting waar we moeten zijn. Het huisje zit op ongeveer het einde van het park. De douche, het toilet en de keuken zitten op loopafstand van het huisje. De man wenst ons een goed verblijf en verwijst naar de restauratie mogelijkheden die ze hier hebben. De beperkte keuken is open van 5.30 pm tot 20.30 pm.

We rijden naar het huisje. Het is een door Amber gehoopt blauw exemplaar met 4 bedden en 2 stoelen. Waarop Amber voorstelt om ons dan maar te gaan bezatten. Er is hier immers niks te doen en te beleven. Zonder internet kunnen we tegenwoordig niet veel meer.