Checkout, volcano, Check in, Diner and stolen

Vandaag gaan we verhuizen. We gaan naar het Ibis Budget Hotel op de airport. Dat betekent dat we vandaag de spullen in pakken. Ruim op tijd zijn we klaar om te gaan. Sleutel in de dropbox en 'Off We Go'.

Eerst nog even bij Jucy een dagje extra wagen boeken. Naar later blijkt de eerste hkeer vandaag dat we bestolen worden. Daarna rijden we met een geladen wagen naar Mount Eden. Een suburb van Auckland waar de hoogste vulkaan van deze regio ligt. Helaas kun je de vulkaan niet op met de auto maar mag je de hele berg beklimmen via een keurig aangelegd pad. Toch weer een hele toer, als je spieren nog pijn doen van het tracklopen.

De krater is geheel begroeid met gras waardoor het voor ons niet echt als vulkaan aandoet. Maar het is er toch echt één.

Na Mount Eden gaan we richting Airport. Het hotel boekt ons keurig in. Meteen een buskaartje kopen voor morgenochtend. Voor $5 pp brengt de bus ons morgen naar de terminal. Als we hierna in de auto zitten leest Jet op het kaartje dat het ticket alleen op de dag van uitgifte geldig is. Het lijkt wel diefstal. Voelt ook een beetje zo. Direct aansluitend neust ze ook nog eens in de papieren van Jucy. Daar staat op dat de dame ons ook bestolen heeft. Ze heeft namelijk een hogere prijs (feestdagenseizoen) berekend. Maar niet voor een extra dag die we geboekt hebben, maar voor alle dagen ook die we al betaald hadden. Geen wonder dat ik $170 mocht aftikken. Dan maar even naaar de Jucy. Weer een half uur verknoeid. Net als vanmorgen, maar dan denk je je geld terug te hebben. Nou niets is minder waar. Dat mag alleen de teamleider beslissen. She will sort it out tommorrow when she is back. Can she contact you?

Je zou ze..........

DAn nog maar even naar het War Museum. Daar aangekomen is het inmiddels 4 uur. Bij de kassa staan de tarieven. Wij als buitenlanders mogen $25 pp afrekenen. Nieuwzeelanders mogen zelf beslissen wat ze willen betalen en inwoners van Auckland mogen gratis naar binnen. Het lijkt wel pik alles van Potze-dag vandaag. Wij zijn niet gek. Voor een uurtje museum, waar WimLex en Max morgen voor niks in gaan ga ik geen $50 aftikken. Dan maar naar het restaurant een cappucino gaat er best in. De taart ook tot hein de cocos proeft en de hele boel weer in het zakje terugdoet.

We besluiten het park op te zoeken en Amber op te wachten. Jet wil haar van achter een boom roepen en kijken hoe ze reageert. Als de dame in kwestie even later aan komt lopen heeft ze oortjes in waardoor de reactie niet komt die Jet verwacht. Ik stuur Amber snel een appje want haar telefoon heeft ze in haar handen.

We gaan daarna na de Empire. De dames pakken de koffer in voor de rest van de vakantie. Nadat dat klaar is lden we ze in de auto en lopen wij alvast de stad in. De meiden komen later. We gaan eten met de 3 meiden waar amber dagelijks mee eet en vaak sport.

Wij gaan in etappes naar de vestiging van ATtic Backpackers. Jet heeft een foto voor Matthijs Gaasbeek, die daar stage liep, in de maak. Als die klaar is, zijn de meiden er ook. we gaan eten in Elliott Stables. Een leuke tent met diverse restaurantjes rondom een plein. Alles indoor onder het Elliott Hotel. Je kunt bestellen wat en waar je wilt. Dat reken je daar ook af om vervolgens het geserveerd te krijgen aan je tafel. het verschil met wat je dan verwcaht is dat een ieder bij een andere restaurant kan bestellen. Waardoor je soms met groot tijdverschil zit te eten.

We beginnen met een drankje. Amber en Hein gaan halen. Als ze willen afrekenen ontdekt Hein dat al zijn pasjes verdwenen zijn. Inclusief tankpas en rijbewijs. Gvd. wat is dat. De telefoon waar ze in zaten is er nog wel. Voelen en nog eens voelen. Nee hoor niet te vinden. Jet gaat terug naar Empire om te checken of het onderweg of in de auto of in Ambers' kamer is blijven liggen. Als ze na een half uur terug komt is dat helaas niet het geval. Weer bestolen dus. De restaurant manager checkt de video, en heeft ons zien binnenkomen en weer naar buiten zien gaan. Hij weet dus welk tijdvak het over gaat en belooft morgen de banden gedetailleerder na te zien. Hein belt ondertusse het internationale nummer van de Rabobank. Blokker dus maar. dat nummer is onbereikbaar. Dan maar de lokale vestiging. Dat lukt. De beide passen wordden geblokkeerd en men vraagt nog heel netjes of de credit card van Jet van een hogere limiet moet worden voorzien. Hein zegt NEEEEEEE. Dat kost alleen maar geld. Dit is allemaal wel al genoeg zo.

Mud Pools, Wai-O-Tapu en heerlijk eten.

Al ruim voor de wekker afloopt zijn we wakker, misschien toch iets van een jetlag? Maar dat is helemaal niet erg, we kunnen vandaag de tijd goed gebruiken. Redelijk rustig aan en toch heerlijk vroeg vertrekken we naar het zuiden, Rotorua staat op het program. Het is drie uur rijden vanaf Auckland maar het schijnt zeer de moeite waard te zijn dus we gaan ervoor. Hein speelt voor interval vandaag, ruitenwissers aan, ruitenwissers uit. Ook wordt er even zo vaak de zonnebril op en afgezet. Een leuke rit toch wel brengt ons naar het zuiden, om precies te zijn 30 kilometer voorbij Rotorua. Overigens moet Orua het Maorisch zijn voor ei. Het stinkt hier inderdaad naar Rotorua's.

Wai-O-Tapu is onze echte bestemming, aan de geur van rotte eieren merken we dat we ons doel steeds dichter naderen. Men zegt wel eens: het geluk is met de domme, nou in dit geval gaat dat natuurlijk niet op maar wij hebben wel de mazzel dat het droog is zodra we de auto verlaten.

Net als alles hier eigenlijk betalen we een stevig bedrag aan entreegeld en mogen we Thermal Wonderland naar binnen. Het ruikt hier echt zo vreselijk, hopelijk maakt wat we zien een hoop goed. Niets maar dan ook niets is teveel gezegd, de ene oh is nog luider dan de andere. We hebben dit nog niet eerder gezien.

Na enkele kleine maar wel mooie geisers komen we aan bij de champagne pool. Het is in het echt net zo mooi als op de foto in ons boek. De selfieknop gaat aan, er worden vele mooie plaatjes geschoten, met en zonder ons eigen gezicht.

Na de wandeling door het park besluiten we ons bezoek aan het betaalde deel van het park met het kopen van enkele aandenkens en koffie met wat lekkers. Heerlijk, cappuciono onder de geur van.....

We stappen weer in de auto en rijden nog even langs de vrij toegankelijke Mudholes. Die zijn qua spuitwerk nog wel spectaculairder dan de anderen. Alleen de kleur blijft saai grijs. Dan vangt de terugreis aan. We besluiten via Morrinsville te rijden. Bijna op de route en de vestigingsplaats van de Schuitemaker-dealer. De navigatie wil ons een groot deel langs dezelfde weg terug hebben, maar dat doen we mooi niet. Nog meer van het landschap genieten terwijl we door de regen met de ruitenwisser mogen spelen om het zicht toch een beetje acceptabele te houden. Er liggen overigens wel erg veel dode en vooral ook platte beesten op de weg. In elk geval één er van heeft het geluk door een roofvogel verscheurd te worden.

Het is ook geen wonder dat vele egels en hazen de dood vinden op de weg. Al die auto's rijden immers links en als je dan bij het overstekken even niet je volgiorde van kijken er op aan past, is dat soms erg vervelend.

De dealer is niet aanwezig. We laten een visitekaartje achter bij de receptie en na het nemen van een foto gaan we richting Amber. Eerst nog even bij het motel langs en dan pikken we onze dame weer op. Zij heeft geen idee waar we deze keer zullen eten. Wij moesten wat bedenken. Uiteindelijk gaan we eerst nog ff tanken om daarna via Queenstreet naar Ponsonby te rijden. Bij de Little Easy pub lijkt het vanuit de auto niet erg druk. Als we er binnen gaan blijkt dat mee te vallen. Er is ruimte voor ons. Een kippevlees, varkensvlees een T-bone steak en een portie uienringen gaan er met een drankje prima in. Tikken ze je zomaar $123 voor af hier. Het smaakte goed.

We brengen Amber weer terug naar het Empire, waarbij we toch maar een keer even een heel klein stukje rechtsrijden. Tot grote schrik van de local die dat ongetwijfeld niet erg amusant vond. Dan op naar Siësta Motel schrijven en slapen is het devies.

Day Two, wandelen en de roepieroepie falls

Gisteravond nadat we heerlijk bij Danny Doolan gegeten hebben, zijn de dames de auto gaan halen terwijl Hein z'n sigaar oprookte en daarna ook in hun richting kuierde. Aan de drukte onderweg (voetgangers) te merken waren wij blijkbaar erg vroeg om te eten. De gewoonte lijkt het te zijn om pas later op de avond (maandagavond) op stap te gaan. Maar misschien ging men wel alleen stappen en niet eten.

Na het eten gingen we naar ons motel om daar contact met Joëlle te maken via whatsapp. Zij ging Amber live volgen terwijl die haar kado uitpakte. Een leuke harddisk met films en een filmpje van Joëlle speciaal voor Amber gemaakt. Ze had graag mee geweest,maar de plicht roept. Helaas voor Joëlle blijven de tranen weg, maar was de boodschap wel super geslaagd. Nog even napraten om daarna met Amber weer in de auto te springen en haar bij het Empire te droppen. Wij snel weer door naar het Siësta Motel om heerlijk te gaan slapen.

Koud was het intussen wel geworden, dus de extra deken uit de kast en over ons heen. Op de TV via SKY Sports gekeken naar netball super 5. Korfbal voor vrouwen, maar dan nog minder interessant. Zodra ze de bal hebben moeten ze blijven staan en mag je ze nauwelijks verdedigen. Blijkbaar vinden de kijkers het ook niks, want een wedstrijd van 25 minuten wordt in nog geen 5 samengevat en meerdere van dat soort wedstrijden in een half uur aanéén uitgezonden. Netbal is zo saai dat ik redelijk snel in diepe slaap val.

Als ik de oogjes weer open doe is het ochtend. De plakjes bruinbrood met jam die het motel als ontbijt beschikbaar stelt gaan er wonderwel goed in. Alleen de koffiemelk die we gekocht hebben blijkt een soort instant chinese koffie te zijn (China Southern Airlines schonk zoete koffie met melk). Deze smaakt iets beter, is alleen mierzoet. Als je het uit het blik haalt, is het het beste te vergelijken met bebogeen. Dat verdun je dan met water, om het daarin op te lossen. Het resultaat mierzoete koffie, die je aan kids schenkt die eigenlijk geen koffie lusten.

Vandaag gaan we naar het strand. Piha Beach. Navigatie ingesteld en gaan. Tenminste dat dachten we. Al binnen 5 minuten bleek de navigatie nog geen geluid te geven. Dan maar snel de telefoon er bij aan. Na even zoeken had de bijrijder de geluidsknop van de echte nav gevonden. Twee door elkaar, tegelijk sprekende sets is overdreven en niet te verstaan. Dus reden we even later bij een ander deel van de haven. Erg leuk maar niet gepland. Telefoon uit en geluid op de navigatie aan en jawel hoor we werden echt begeleidt.

Na een kwartier op de motorway kwamen we op een regionale zeg maar lokale weg. Deze slingert zich tussen hoge struiken door. De Truus ondertussen maar vertellen dat we op de scenic coast route reden. Niks scenic coast route. Het lijkt meer op Normandië. Tenminste als je afgaat op het uitzicht dat het beste te vergelijken is met de 4 meter hoge hegrijen, die je in het Franse, langs de weg ziet. En die net als deze struiken je uitzicht compleet, maar dan ook echt volledig, belemmeren. Ondertussen ga je wel omhoog en weer omlaag en nog meer omhoog. Al slingerend volgt de ene snelheidsaanwijzing de andere op. Dan mag je 55 door een bocht waarna er weer een bord staat dat je 70 mag. Om 10 meter verder een nieuwe aanwijzing te krijgen, waarop ze je duidelijk proberen te maken dat de krappe bocht die volgt het beste met 35 genomen kan worden. Maar toch wel een leuke rit, als je tenminste van autorijden houdt.

Dan zien we ineens een bord Kari Kari Falls. Ik rem, want daar wilden we toch heen? Nee, eerst naar het strand, wordt naast me gezegd. We komen dichterbij als we de kust eindelijk zien. Een slow car bay helpt om even te stoppen voor een paar foto's. We zien Piha Beach en de befaamde Lions Head Rock die parmantig in zee steekt. Na enkele selfies kunnen we weer door. Nu zit er echter een camper voor ons die te snel rijden onmogelijk maakt. Even later maar goed ook. Hij ramt bijna een paar bomen die letterlijk op nog geen 3 meter boven de weg hangen en over de weg groeien. Een soort van hoogte begrenzing, maar dan made by Mother Nature.

De camper keert om maar wij niet. Dan komen we bij het strand. De auto parkeren is geen probleem, want er is meer plaast dan verkeer. Een korte wandeling brengt ons op het strand. Nu herken je ook daadwerkelijk een leeuwekop in het silhouette van de rots. Wat vooral opvalt is het zwarte zand. Niks mooi wit strand. ALL BLACK is hier wel erg letterlijk toegepast.

Na een tijdje naar de surfers te hebben gekeken gaan we naar het andere eind van het strand. Met de auto uiteraard. Wij houden niet echt van wandelen. Ook wel een conditie issue eigenlijk. De weg leidt ons weer terug onder de overhangende bomen over vele speedbumps naar een parkeerplaats. Op het andere eind van Piha Beach zijn wel twee surfers actief en een jongedame en een jongeheer die zich al joggend over het zand bewegen. Ook op dit deel van het strand is het zand zwart. Verder is dit wel weinig interessant en dus gaan we maar weer naar de auto.

De navigatie wordt geprogrammeerd op Kite Kite Falls en daar brengt ze ons dan ook naar toe. Ondertussen rijden we over de ene na de andere speedbump. Waardoor onze maaginhoud zich iets meer bovenin het lichaam toont dan we zouden willen. Toch maar wat rustiger.

Uit de auto zien we op het bord dat het een wandeling van enkele kilometers betreft en op de kaart lijkt de route vanaf de andere kant via het Winschoten track een kortere. We besluiten voor de kortere te gaan. Bovendien is Winschoten bekend bij ons beiden, dus die track trekt ons aan. Al kronkelend rijden we een rondje om dan aan te komen bij de plek waar wij denken dat we moeten zijn. En ja hoor, warempel in één keer goed.

De track begint met afdalen. Dat gaat mooi vlot. zo ook de spierpijn even later gevolgd door zwabberbenen. Dat belooft veel goeds. Gelukkig is het maar een korte track. Als de afdaling bijna klaar is moet Jet iets van haar DNA aan de natuur doneren. Driemaal raden wie moet opletten of er anderen aankomen. Na een half uur komen we op een plaats waar we eindelijk even een beetje fatsoenlijk kunnen zitten. Als je tenminste niet denkt aand e stekels die dwars door je spijkerbroek heen prikken. Ff bijkomen is wel nodig, want ondertussen is het afdalen alweer een tijdje overgegaan in klimmen. Na 5 minuten pauze gaan we weer dapper verder. Het pad komt ondertussen bij een stroompje. Dus waar water is zal ok wel een waterval zijn. Terwijl die gedachte ons gaande houdt verslechterd de track zich en verandert het oppervlak van steentjes naar modder dat zo glad is als.....

Wij, stoere woudlopers als we zijn, worstelen er ons doorheen. Het geluid van vallend water wordt gelukkig steeds sterker. We sjokken verder. De boomworstels de galde stenen, niets houdt ons nog tegen. En na de zoveelste bocht zijn we er warempel. Volgens de telefoonnavigatie moeten we nog een heel stuk verder, maar wij zijn er. De bovenkant van de Kite Kite Falls zijn bereikt. Het pad dat er links langs lijkt te gaan is wel erg slecht. Het laatste stuk was al dramatisch, maar dit is bijna te slecht om war te zijn. na enkele plaatrjes te schieten ontdekt Jet een pad aan de overkant. Shit we zijn er dus nog niet. Dus maar weer verder. Doel is doel en doelen moeten gehaald worden. Weer bergop, maar gelukkig maar kort deze keer. Dan daalt het zelfs met haarspeldbocht en al, weer af. En waarempel nadat we wederom een korte pauze hebben gehouden op een trappetje zijn we volgens de borden nog maar 5 minuten van de Kite Kite Falls verwijderd.

Nog 1 bocht en ooooooh. We zijn er. Mooie, maar kleine waterval. Als je die krengen in Noorwegen hebt gezien is dit wel hoog maar verder weinig spectaculair. Wel kraakhelder water, niet eens erg koud. Ook hier weer 3 chinezen die de boel ook komen bekijken en een jong stel en een paar jonge meiden even later gevolgd door een paar wat oudere duitse jongens. Wij moeten bijkomen, zij sjouwen door.

Terwijl we aan de voet van de waterval zitten klinkt hetzelfde toontje als waar ze voetgangers mee waarschuwen dat het licht op groen springt voor ze. Raar hoor midden in de bush. Daar plaats je toch geen zebrapad. Terwijl we een broodje goudakaas delen begint het besef te komen dat we hetelfde eind ook weer terug zullen moeten. Maar ach dat gaat over het algemeen sneller doordat je herkent waar je al geweest bent.

Ik kan nu uit eigen ervaring zeggen dat dat de grootste bullshit is die ooit uitgesproken is. A. herken je in die bush helemaaal niks, want alles lijkt op elkaar en B. een hellende track die ongeveer 20% stijgingspercentage heeft, zonder dat ook maar één kiwi heeft bedacht er op een bord voor te waarschuwen, sloopt zelfs de best geoefende loper, naar mijn stellige overtuiging. Al direct na 20 meter hoogte overbrugt te hebben via een trap met te lange tredes zijn onze kuiten al weer naar de kloten terwijl de marteling nog moet beginnen. Ondertussen begint die roepie roepie vogel me te irriteren met zijn oversteeksignaal. Ik wil namelijk helemaal niet oversteken. Ik wil slechts naar de auto en dat is nog een klere eind over één of andere klotetrack. Waar ik al helemaal niet aan had moeten beginnen. Jet pakt ondertussen nog maar een pompje mee en loopt een stukje achteruit de bult op. Alsof dat de helling verminderd.

Maar ach dan herkennen we inderdaad de dna-bank van Jet en is het of nog eens naar beneden en weer naar boven of alleen nog dat laatste stukje naar boven. We horen auto's en even later zien we ze zelfs al. Zou het......

Gelukkig de track is voorbij. Dat was gelijk twee keer. Voor het eerst en echt helemaal definitief voor het laatst. Nooooooit weer. Die roepie roepie falls hoef ik niet meer en ook die WInschoten track kan me gestolen worden. De natuur was mooi, maar dat tracklopen. Pffffff. Na 4 uur martelen eh sorry, wandelen waren we terug bij de auto. Erg leuk om te doen, een "echte aanrader" dus.

Bij de auto hebben we ook weer netwerk en zijn we net op tijd om Ambers verzoek haar op haar werk op te pikken te lezen. Ze wil liefst gehaald worden om te gaan eten bij Parnell. Benieuwd wat dat voor tent is. Ook hier hebben de Kiwi's zich op de route terug wederom uitgeleefd om de ene na de andere snelheidsaanwijzing aan te brengen. Toch wel fraai zo'n kronkelweg langs de kust die je niet ziet. Het lijkt er op dat we Amber just-in-time kunnen oppikken. Éénmaal op de MWAY wordt het wel steeds drukker. Gelukkig treffen we maar een kort stukje file waardoor we net op de parkeerplaats bij Blind Foundation staan als Amber belt waar we blijven. op de borden staat dat je je bij de recpetie moet melden met je voertuig gegevens. Rare vraag. De gasten kunnen immers niet autorijden of een bord lezen.

Met Amber rijden we naar Parnell Street. Dus het was geen tent, maar hier zijn meerdere restaurants die ze blijkbaar normaal niet bezoekt, want ze kan er niet 1 aanbevelen. We belanden bij een italiaan. Helaas geen italiaans personeel. Tocj bestellen de dames Lasagne. Hein een kipschnitzel met parmezaanse kaas erover. Al desert nemen we chocotaart, chocomousse en een custard met bramen. Helaas zonder chcomousse, want die hebben ze niet. Dan delen de dames de chocotaart maar. Drie stukken dus dat kan ook best. De machiato, long machiato om prcies te zijn is eigenlijk een dubbele espresso met het schuim van een cappuciono. Geen idee of dat zo hoort, maar ik had iets anders verwacht. Toch smaakt het goed en gaan we heerlijk gevuld naar huis. Dat wil zeggen, eerst Empire en dan Siësta Motel.

Nog even moe maar voldaan een verhaaltje tikken een paar foto's delen. Straks Hayday nog even bijwerken en dan slapen.

Voor nu welterusten en tot morgen.

Day One

Na een heerlijke knuffel van die prachtige jongedame die wij Amber noemen is het tijd voor koffie. Op de luchthaven gaan we naar de Mac voor een big mac. De echte koffie die Amber an de overkant scoort, gaat er prima in. Zeker na de gore zoete lauwe koffie van China Southern.

Een sigaar smaakt ook prima, aangestoken met de door Amber alvast aangeschafte aansteker. Nog even snel de contacten aanscherpen, Facebook en LinkedInn uitwisselen met de reisgenoten en naar de auto. Eerst naar blindfoundation waar we even snel de boel mogen bekijken. Haar Zuidafrikaanse collega vindt het erg leuk even Afrikaans te spreken. Vel te moe om het echt in ons op te nmene gaan we na een kwartier weer verder.

De reis gaat nu naar Ambers verblijf. Spul naar boven en deels uitpakken, waarna Amber naar het werk gaat en wij snel gaan pitten. Ondertussen via Twitter nog even de Mexicaanse GP volgen om die zure Duitser op het podium te zien staan.

Amber is al bijna weer thuis als wij wakker worden. ALs ze er is pakken we ons weer op om naar het motel te gaan. Daar uitladen en op boodschap. Ff voedel en drin ken scoren en naar de haven. Bij Danny Doolan's eten we overheerlijk om nu snel naar het otel te gaan al waar Amber haar kado mag uitpakken. Ik moet nu gaan want de dames zijnn erg ongeduldig.

Op naar New Zealand

We vertrekken om 9 uur nadat we eerst nog snel even een boodschapje hebben gedaan. Broodjes mee voor onderweg, altijd handig een broodje bij de hand.

Het is rustig bij de weg, dus de cruise control kan aan en we gaan lekker relaxed naar Schiphol.

Vlak onder Zwolle begint het gebruikelijke linksrijden voor al die mafketels die wel een auto hebben, maar niet kunnen rijden. Ik heb deze keer het opperhoofd van de mafketels voor me rijden. 120 per uur, niks op de rechterbaan en niet opzij. Ik duid met mijn hand, maar krijg een middelvinger. Dan maar rechts er voorbij. Ik sein mijn bijrijder in en ja hoor. Het opperhoofd der mafketels gaat versnellen. Zodra we de 150 kmh bereiken laat ik gaan. Ik zou over een kwartier gepland stoppen om de laatste vlucht in te checken, maar dat doen we dan maar nu al. Eerst nog even achter een paar vrachtwagens, kan de vingeroefeningen achter het stuur bedrijvende neef van Vettel alvast iets doorrijden en gaan wij straks wel weer verder.

Op de parkeerplaats een ford, haha het opperhoofd is ook gestopt. Ik heb 2 keuzes. stoppen en die gast voor z'n..... of verstandig zijn en doorrijden. Ik wil stoppen, maar rij door. Het opperhoofd doet nog een poging om me te stoppen. Als hij het echt wil heeft mijn natuur de neiging om gas bij te geven. Dat doe ik dan ook en hij is gelukkig verstandig en mijn stuur zo gewillig om er omheen te sturen.

De rest van de rit geen noemenswaardige gebeurtenissen meer zodat we na een rondje van de zaak bij het Spaarneziekenhuis arriveren bij de P+R. de bus brengt ons vervolgens naar Schiphol. In de bus even een broodje. Tenminste dat had tot de mogelijkheden behoort als mijn resigenoot de broodjes niet aan het voeteneind in de auto had laten liggen. Handig voor als we terugkomen. Hebben we een lekker broodje met franse schimmel kaas. Echt iets om me op te verheugen.

Schiphol, inchecken gaat prima. De laatste vlucht nog niet. dat wil hier ook niet. De dame bij de balie van China southern Airlines helt vriendelijk maar kan er niet bij. Straks bij het boarden waarschijnlijk wel zegt ze in chinees-engels.

Wij door de incheckmolen. Koffers zelf inchecken en stickeren. Beetje vreemd, maar wel effectief. Dan door de douane. Ook geen punt. Daarna naar de Mac voor een hapje. Beetje voedsel is wel handig. Weliswaar wat overdone natuurlijk na die lekkere broodjes van thuis.

Dan gaan we naar de gate. Eerst nog ff een sigaar in een te klein aquarium dat ze rookruimte noemen. Dan onderweg een flesje water en flesje sinas voor in het vliegtuig en een broodje. Je weet niet wat de voedselkwaliteit is in deze chinese vliegmaatschappij.

Aan boord hebben we goede plekken. Lekker bij de nooduitgang dus de beentjes kunnen tot china gestrekt worden. De vlucht verloopt prima, eigenlijk best wel saai. maar in elk geval comfortabel. het voedsel is weliswaar oosters, maar te doen. De tweede hap die we krijgen is een omelet. daarvan ga je boeren met zwavellucht. Heftige boeren die de rest van de vluchten me parten blijven spelen.

De overstap op Beijing verloopt prima. We hebben geen tijd over en worden heel vriendelijk geholpen door allerlei chinezen die ondertussen druk telefoneren en me tot haast manen. Hebben zij even pech. Ik ren niet en zeker niet op een luchthaven. Bij de douna willen ze mijn aanstekers hebben. Schuitemaker is blijkbaar erg populait in China. Ondertussen zijn onze begeleiders zich nog drukker aan het maken. Ook een ander stel en 2 meiden ondergaan dezelfde VIP-begeleiding. Luxe hoor, en ik maar denken dat we de goedkoopste beschikbare vluchten geboekt hadden.

Eenmaal in het vliegtuig blijkt dat ze op ons hebben staan wachten. 5 minuten later dna origineel bedoeld worden we teruggeduwd. Daarna taxiën naar de startbaan. Dit taxiën gaat erg langzaam en al met al kost dat een 5 kwartier extra waardoor we ruimschoots te laat vertrekken naar Huangzong.

In het vliegtuig vraagt een jongedame een stewardes of ze iets voor haar kan betekenen voor haar overstap naar Vietnam. Alle gegevens worden genoteerd, waarna naast me hetzelfde zich herhaald met een stel dat naar Hanoi moet. Daarna vraag ik haar hoe het met onze aansluiting zit. We moesten daarnet al de VIP-tour doen en dat zal straks ongetwijfeld niet beter zijn. Zeker nu we net 5 kwartier verspeeld hebben.

De stewardes komt terug na overleg met de piloot. Hij heeft de thuisbasis gecontacteerd en komt er op terug. Ik verwijs de stewardes naar het andere stel en de meidne die net als wij naar Oackland moeten. Ze schrikt als ze hoort dat het er meer zijn en rent na de tocketnummers verzamlet te hebben naar de piloot.

Als ze terugkomt heeft ze goed en slecht nieuws. Wij kunnen het waarschijnlijk nog net halen. Hanoi is onmogelijk en de jongedame wordt verplaatst naar Business Class om te versnellen bij het uitstappen.

Aangekomen op Huangzong worden wij meteen onder de hoede genomen door een chinese atleet die aan de Olympische spelen heeft deelgenomen bij het snelwandelen. Op enig moment bij een lange gang wijst hij ons de ricjting en blijft zelf achter. Dan komen we bij een electrische wagen waarmee we verder gebracht worden. De anderen waren al uit ons zicht verdwenen in de lange gang, maar bij de check-in balie staan ze in de rij. Onze begeleider maakt ruimte. We zijn meteen aan de beurt. De baliemedewerkster wordt tot spoed gemaand, want ze moppert iets wat ikk niet kan verstaan maar op zeker iets betekent als ik haaste me al en kan niet nog sneller.

De geboekte stoelen zijn niet naast elkaar maar tenminste wel op dezelfde rij. Het andere stel zit op rij 37 en 58. Na het inchecken worden we wederom door een dounae geleidt. De meiden blijven nog weg. Uiteindelijk komen ze er toch aan. De douane had deze keer hun aanstekers gevonden en dat duurde al met al dus wat langer. In de rij helpen wij ze naar voren door ze onder de touwen door te helpen. Dan mogen we zelfs bij de VIP-poort. Om onze spullen gescand te krijgen in een fluwelen bakje.

Na de douane en de scan moeten we onder begeleiding van de olympische kampioen snelwandelen naar de gate. De rest is er al en ik loop door in eigen tempo. ondertussen gebruik te maken van de electrische loopbanen. Uiteindelijk zijn we niet de laatsten en ook niet de eersten die aan boord gaan. maar we hebben het gehaald. Krap 5 minunten later gaan de deuren dicht.

De stewards zijn bezig aan een stoelenruil. Het andere stel heeft geluk en kunnen naast elkaar zitten. Wij hebben pech. Lukt niet. Dan biedt de jongedame naast me spontaan haar plaats aan. Zij vindt het ook leuk om dat te doen als we in de lucht zijn en niet nu al. Leuke verrassing.

Eenmal in de lucht kunnen we naast elkar zitten. Toch wel leuk als je 11,5 uur moet vliegen. Geen rookpauzes en ook geen voedsel en drank momentje hebt gehad.

Na een vlucht waar we met veel korte slaapjes een behoorlijk gat in laten ontstaan, landen we iers eerder dan gepland op Oackland. Na de immigratie en toestemming om het land binnen te gaan moeten we nog even wat tax afrekenen voor teveel meegebrachte sigaren. Leidt ze wel af van al dat voedsel dat we mee hebben voor Amber. Het traject naar het taxkantoor leidt voor de deuren langs waar Amber al staat. De weegschaal is stuk. Ze wil toch wegen en neemt de sigaren mee. Komt even later terug en vraagt of ik ze voor €90 toch wil oproken. Ik zeg dan ja en betaal braaf.

Dan mogen we door en kunnen we knuffelen.

De andere kant van de wereld.

Niet gepland voor dit jaar maar wel een item van mijn lijstje...Nieuw Zeeland here we come!

Niet geheel onverwacht deelde Amber een paar maanden geleden mee dat ze het wel leuk zou vinden om ons op visite te krijgen in Auckland, haar woonplaats tijdens stage. Er zijn mindere situaties om een uitnodiging voor te krijgen. Eerst allemaal nog een beetje onzeker, kunnen we wel vrij krijgen van het werk, later toch iets meer duidelijkheid: wij krijgen groen licht en kunnen dochterlief afgelopen augustus met zekerheid melden dat we haar komen opzoeken. Geeft toch een iets andere draai aan haar vertrek op Schiphol. Ondertussen zijn we enkele maanden en honderden euro's lichter maar...de tafel raakt bezaait met tickets en instapkaarten. Amber en ik hebben samen de rondreis op het Zuidereiland uitgestippeld en vorm gegeven.van binnenlandse vlucht tot treinreis en boottocht, van alles wat gaan we beleven. Gelukkig is de NZD minder waard dan de euro, zodra ik iets boek in NZD valt het in de portemonee een beetje mee. Stiekem tel ik de nachtjes af en in gedachten ga ik mijn kledingkast na wat er straks allemaal mee gaat, de winterjas blijft in ieder geval thuis...het is daar voorjaar als wij er zijn. Binnenkort per stad die we aandoen een lijstje samenstellen van bezienswaardigheden en dan zijn we er bijna klaar voor. Enkele dingetjes staan uiteraard al met stip op onze to do list: walvissen en orka's spotten, cathedraal van Christchurch, geisers in Roterua zien, vier uur durende treinreis met de TranzAlpine train en nog veel meer moois wat New Zealand te bieden heeft. Daar waar we toegang tot internet hebben zullen we uiteraard ons wel en wee bloggen, voor de belangstellenden zitten er misschien wel weer leuke verhalen en foto's tussen.

Groet, Henriët

Battle of the Bulge

Mooi weer, zonnetje schijnt? Joëlle wordt gehaald door een stel campingvrienden. Wij gaan touren. Bastogne, Foy, Cobru, Noville, Rachamps en Houffalize staan op het programma.

We beginnen door bij de camping uitgang rechtsom te rijden. Zonder snelwegen naar Bastogne. Daar bezoeken we aan de Rue de la Gare het 101st Airborne Museum. Voor € 16 krijgen we 3 etages ouwe meuk en een bus vol padvinders. Waar je hier ook rijdt of loopt, overal stikt het van de padvinders. Het relatief kleine museum heeft wel een kopie van de brief van McAullife, maar is niet de plaats waar hij hem schreef en dus is ook de kelder hier niet waar hij de brief schreef.

We rijden verder via het centrum van d estad naar de Heintz-kazerne. Een militair wijst me er op dat het nu gesloten is. De kamer waar McAuliffe zijn beroemde NUTS-antwoord schreef is slechts op 3 momenten per dag open voor publiej en die zijn vandaag al geweest.

Dan maar de andere markante punten van onze reis opzoeken. Eerst rijden we naar Foy. Chte van ons het veld waar Easy Company hun aanvak ingezet heeft. Voorbij Foy zie ik de Amerikaanse vlag die het voormalige grafveld markeert. Via Cobru rij ik terug naar Foy om daar heen te gaan. Daarbij passeren we een Duitse begraafplaats waar met zes onder één kruis maar liefst 6785 soldaten begraven zijn. Even later maak ik een foto bij de voormalige Amerikaanse begraafplaats waar 2701 soldaten een tijdelijke rustplaats hebben gevonden. In tegenstelli tot de Duitse vond de Amerikaanse regering wel geld om hun gevallenen naar huis te halen. En dus werd in 1948 de laatste soldaat overgebracht naar de VS of kreeg hij een plekje op een nu nog steeds officiele begraafplaats.

Wij vervolgen onze tocht via dezelfde weg waarlangs ook Easy naar Noville optrok. Hier werden ook de ouders van Emiel gedood. Zijn moeder door bommen en zijn vader door een nekschot. Ook hier een indrukwekkende monument. Daarna door naar Rachamps. Foy, Noville en Rachamps. Wij zouden het geen dorp noemen, maar een gehucht.

onze reis zet zich voort in de richting van Houffalize. Om met een grote boog linksom Bastogne weer terug te rijden naar Bertrix.

Wisselend mooi weer, camping dagje met kleine excursie

Het weer wisselt. Wolken halen de zon weg waardoor de aangename tot warme stralen ons niet constant bereiken. We hebben vandaag gebieg te zien op de camping. De buren voor en naast ons vertrekken.

ik lees vandaag mijn vierde Easy Company boek uit en de dames genieten vooral van de zon.

Na boodschappen gedaan te hebben, besluit ik via een nieuwe route naar de camping terug te rijden. De weg voert ons eerst over de N89. Na een tijdje deze doodsaaie 4 -baans autoweg gevolgd te hebben sla ik linksaf. Daar belanden we op een boererf, tenminste als ik niet was teruggereden. De foto van vandaag is gemaakt terwijl ik me oriënteer.

Toch maar terug naar de N89 en door naar Bouillion. Leuke stad/dorp. Van Bouillion gaat het via bergweggetjes terug naar Bertrix. We komen langs een padvinderskamp aan een riviertje en een terrassen ampung ook aan een rivier een stuk verderop. Uiteindelijk komen we Bertrix weer binnen van dezelfde kant en niet via de beoogde andere route naar de camping. Morgen maar weer eens proberen die kant te verkennen.